Tuesday, March 8, 2011

Boracay


Ang Boracay ay isang tropikal na pulo na tinatayang matatagpuan 315 km (200 milya) sa timog ng Maynila at 2 km sa hilaga-kanlurang dulo ng pulo ng Panay sa Silangang Visayas sa Pilipinas. Isa ito sa mga sikat na destinasyon ng mga turista sa bansa. Binubuo ang pulo ng mga barangay ng Manoc-Manoc, Balabag, at Yapak (3 sa 17 barangay na binubuo ng bayan ng Malay), at nasa ilalim ng pamamahala ng Autoridad ng Turismo sa Pilipinas na may ugnayan sa Pamahalaang Panlalawigan ng Aklan.

Ang Boracay ay nabibilang sa kumpol ng isla sa Panay sa Kanlurang Visayas. Ito ay maliit lamang at korteng buto. Matatagpuan ang Boracay mga dalawandaang kilometro sa timog ng Maynila. Bahagi ito ng bayan ng Malay sa probinsiya ng Aklan. Binubuo ito ng tatlong barangay: Manoc-Manoc, ang Balabag, at Yapak. Ang Yapak ay nasa hilagang dulo ng isla, Balabag ay nasa gitna, at ang Manoc-Manoc naman ay nasa timog. Ang Boracay ay pinamamahalaan ng Department of Tourism (DOT) kasama ng gobyerno ng Aklan. Ang isla ay may habang pitong kilometro at laking 1083 ektarya. Ang sentro ng isla kung saan naninirahan ang mahigit kumulang 16000 katao, ay patag at makitid. Ang katimugan at hilagang bahagi ng isla ay mas malapad at maburol. Ang pinakamataas na parte ng isla ay ang Bundok Luho na may taas na isandaang metro at nasa hilagang-silangang bahagi ng isla.

Ang Boracay ay unang tinirhan ng mga negrito o ati, kung saan sila ay nagsaka at nangisda ng ilandaang taon. Noong dekada '40 at '50, ang mga Boracaynon ay umasa sa yamang dagat at sa mga plantasyon ng niyog sa isla upang mabuhay. Ang kopra o pinatuyong laman ng niyog ay ikinalakal nila sa mga taga-Aklan kapalit ng bigas at iba pang mga produkto.
Pagsapit ng dekada '60, nagsimulang sumikat ang Boracay sa mga pamilya sa Panay. Nang nailathala ng isang manunulat na Aleman ang isang aklat tungkol sa ganda ng Boracay noong 1978, marami nang nagtungo sa Boracay mula sa iba't-ibang sulok ng daigdig. Simula noon, nabilang na ang Boracay sa mga dinadayo ng mga turista at isa na ito sa mga sentro ng turismo sa bansa. Ang pinakasikat na katangian ng Boracay ay ang pino at puting buhangin sa mga dalampasigan nito.
Maraming nagsasabi na hindi nakabuti sa isla ang pagdagsa ng mga turista pero tiyak na nagbago ang pamumuhay ng mga Boracaynon dahil sa pagsikat ng kanilang tirahan.
Maraming bersyon ng sanhi ng pagkakapangalan sa Boracay. May mga nagsasabi na galing daw ito sa isang lumang salita mula sa lokal na diyalekto: “borac”, na maaaring may kaugnayan sa “bulak”, dahil ang buhangin ay simputi nito. Isa pang bersyon ay nagsasabing galing daw ito sa “bora” o “bula” dahil naalintulad ng mga ati ang puting buhangin sa mga puting bula ng mga alon. Mayroon ding haka-haka na noong dumaong sa isla ang mga Kastila, namulot sila ng mga kabibe at sabi raw ng mga ati na “sigay” ang tawag sa mga iyon. Nang tinanong ng mga Kastila kung ano ang tinatanim ng mga ati, sagot nila ay “boray”, na buto ng gulay. Pinagsama di umano ng mga Kastila ang dalawang salita upang mabuo ang “Boracay”.

Walang paliparan sa Boracay. Ang pinakamadaling paraan para makarating doon mula sa Maynila o Cebu ay ang pagsakay ng eroplano papuntang Caticlan na nasa karatig-islang Panay. Mula sa Caticlan, makakarating na sa Boracay sakay ng bangka. Ang biyaheng bangka ay hindi pa aabot ng isang oras. (fil.wikipilipinas.org)

Sunday, March 6, 2011

BAKASYON!

ni Joshua Barbas, Maki-Alam Kuwait, Pag-usapan Po Natin!

Ito na naman po tayo sa ating buwanang kwentuhan na hatid sa atin ng KPCC at mula sa ating mga nalikom na mga salaysayin ng mga piling-piling istorya ng mga bayaning Kababayang-OFW sa Kuwait na sa ngayon ay unti-unti na tayong iniiwan ng malamig na panahon at maalikabok namang mga tanawin ang ating masasaksihan dahil hudyat o tanda naman ito na nagpapalit na ng panahon patungo sa tag-init, nawa’y wala pa rin sanang sawa magbahagi ang ilan pa sa mga Kabayan nating nag-e email sa inyong lingkod, tungkol sa kani-kanilang gustong ibahagi sa atin dito sa Maki-Alam monthly series na ka-kwentuhan na natin sa 2 taong nakalipas. Sa mga nag-send maraming salamat po sa inyong pakikiisa, sa ibang ‘di pa napa-publish ang kanilang kwento hintay lang po at atin itong iniipon pa at gagawan natin ito ng isang format o buo na salaysayin para pasok at akma sa susunod na mga issue ng ating pagsasaluhan sa mga susunod na buwan. Doon naman sa mga gustong mag-email ng kanilang kwento ito po ang email add natin: j8shua_2020@yahoo.com, at maraming salamat sa pakikibahagi at pakikiisa ng mga Kabayan.
Ang tema natin ngayon ay kwentong mga balik-bayan, at umuwi sa Pilipinas bilang temporary nilang bakasyon. Ilang piling istorya ng mga Kabayan natin na umuwi pangsamantala para masilayan o makita ang kani-kanilang mga mahal sa buhay sa ating inang sinilangang bayan. Madalas excited, ‘di makatulog, isip ng isip sa schedule kung kailan na ang uwi, maraming gustong ibaung pasalubong ayon sa listahan na inihanda o request ng kaanak sa atin pero ang budget pang-ticket lang, maraming extrang bitbitin at pasuyo pa ng ilang kakilala para maisingit sa mga maletang ‘di na magkasya ang mga gamit na dala, kaya naman ‘di namalayan over-bagged na pala, sige pa rin ng sige, doon na lamang magkaka-alaman sa airport kung excess na ang kilo ng dalahin sa limit ng bagahe ng airline services sa iyo, pero ang ibang diskarte pasuyo naman Kabayan wala ka namang ibang dalahin pa-share naman itong over kung kilo sa iyong baggage, ito ang kadalasang mapupuna, maririnig at mga eksena o tagpo sa airport kung atin lamang masasaksihan, ika nga ‘iba talaga ang Pinoy!’ although ganito na rin naman sa ibang lahi, basta pwedeng iuwi talagang ipipilit kaya nga madalas na tanong ng mga ibang lahi partikular ang mga Arabong Kuwaiti, for-good ka na ba? o retired ka na ba sa Kuwait? Sagot ng ating mga kabayang magbabakasyon, “Ay hindi first time na uwi ko ito!”
Si Juster taga-Baguio, 5 taon nang Barista sa isang kilalang pinapasukang coffee company na naka distino sa Fahaheel, pamilyado at may 2 anak na nasa piling ng asawang housewife doon sa nasabing lugar sa Pilipinas. Tuwing ika-2 taon ang uwi at schedule ng bakasyon n’ya kaya naman pag nagbakasyon ay hinuhusto at sinusulit n’ya ang 2 buwang kapwa special na treatment o VIP ika ‘nga na pag-aasikaso n’ya sa buong pamilya at sa kanya ng mga biyanan pati buong pamilya. Kaya ‘nga lang, kung ku-kwentahin ang mga nauubos nyang gastusin ay talagang simot ang kanyang budget. Buti na lang kahit housewife lang ang Misis ay maabilidad sa lutuing bahay at merienda ang sideline na diskarte niya sa tuwing umaga at tanghali ito’y nakadisplay sa labas ng bahay nila at ito’y ibenibenta. Dahil sa ang lugar nila ay daanan ng mga papasok sa trabaho at eskwelahan. Kaya ‘nga akma itong pinagkakitaan ng may bahay n’ya. Kaya ‘nga kahit konti lang ang buwanang padala ni Bro ay ok pa rin naman sa Misis n’ya dahil ang pangalawang plano naman nila ay ang magpagawa ng bahay sa Las PiƱas o Cavite, bukod pa sa regular na pag-iimpok o pagdedeposito nila ng maliit na savings para sa pag-aaral ng 2 nilang anak. Monitored nilang mag-asawa ang buwanang budget kaya naman talagang maayos sa usaping gastos ito lang talaga ang bakasyon ang ‘di ma-limit ang flow ng gastusin na ‘di ma maintain ang outcome ng pera. Sa susunod na taon ay tutungtong na ng Kolehiyo ang panganay nila kaya sure na mas malaki ang dapat na ilaang budget sa mga anak na gustong maging PMA student, take note ah, hindi ‘Pahinga Muna Anak’ kundi Philippine Military Academy siya mag-aaral. Joke lang po sa mga mambabasa. Para sa ating kapatid na ito ang bakasyon para sa kanya ay gamot sa 2 taong homesick na sakit niya, pero salamat na lamang daw at may internet para maging anti-biotic sa kanyang pangungulila sa pamilya, ito na rin ang diskarte n’ya para maturuan ng leksyon o aralin sa mga assignment ang mga anak. Kaya ‘nga lang sacrifice talaga kasi puyat siya sa chatting sa mga anak dahil iba ang oras sa atin advance ng 5 hours ang deperensya. Kung ako lang ang masusunod gusto ko mapabilis pa lalu ang oras para 2 years na naman ulit at para bago ulit na bakasyong grande. Ito kagagaling lang ng uwi sa Pinas, start ulit sa zero pati budget zero din, ‘hay ang buhay OFW ‘nga naman!
Si Tito ng Pasig City, 10 years na sa Ministry of Health bilang x-tray nurse assistant sa Shuwaikh, malaki ang sahod kaya naman taunan kung umuwi para magbakasyon sa atin at lagi ding may regular na mga cargo boxes kung magpadala sa kanyang mga magulang at kapatid sa atin. Solo (single) sa buhay ngunit may napupusuan na rin at planong pakasalan na, kung husto na ang ipon at schedules. Ang ating 35 years old na relihiyosong Kababayan, na walang ginawa kundi trabaho-accomodation lang ang routine sa araw-araw na buhay, madalas abala sa mga online studies sa internet, maparelihiyon o anumang bagay na makakapag-update sa kanyang kaalaman, new gadgets ng mga computers, website designs at s’yempre pag-da-da’wah (share ng religion) ang laging tinututukan sa Internet. Ito ang galaw ng mundo na ating kapatid na talaga naman kakaiba at lagi lamang sa flat sa Reggai buong linggo. Kaya naman ang bakasyon para sa kanya ay ‘di naman masasabing importante o priority n’ya every year, although allowed sa Ministry na pinapasukan niya. Dahil sa single pa lang ‘di pa masyado sa mga commitment ng buhay. Siguro soon magbabago din ang mga gawain ko bilang adjustment sa lahat pag nakasal na kami ng girlfriend ko na nasa London bilang Nurse doon at next year kukunin ko na siya at matapos ang kasal sa aming sabay na bakasyon ay ipa-family visa ko na lamang siya dito sa Kuwait. Kaya sure dito na namin masisimulan ang aming pamilya, InshaAllah!
Si Angel na taga Nueva Ecija, namamasukan sa opisina ng mga agency ng mga maid sa Jabriyah, 6 na taon na rin siya dito sa Kuwait at nagsimula din sa trabahong Kasambahay o maid sa parehas n’yang amo sa office na pinapasukan ngayon, dahil sa husay at marunong sa Computer at magsalita ng Arabic ang naging puhunan niya. Madalas ang bakasyon ng ating bidang ito, dahil related sa kanyang trabahong mag-asikaso ng mga applicants sa atin at mag-process na rin ng mga importanteng papeles doon sa Manila ang madalas na lakad ng kanyang uwi sa atin. Masaya siya sa kanyang trabaho kaya naman kahit ‘di kalakihan ang sahod o husto lang para sa kanya ay alaga naman siya ng opisina niya hinggil sa bakasyon madalas 1 o 2 beses taon-taon. Kaya naman madalas maraming pasuyo sa kanya, at madalas suki rin siya sa OWWA at POEA sa mga lakaring dokumento. Payo lang n’ya sa atin na ‘wag nating gayahin ang mga nababalitang mga nahuling mga Pilipino sa ibang bansa o lugar, na dahil sa mga pasuyo na mga bitbitin o padala na may kontra-bando pala (drugs o mga bawal na bagay sa Kuwait pati na sa ibang panig ng mundo). Kahit pa bawal na inumin o baboy never itong ipinasok ng ating kapatid na ayaw niyang mabahiran ang tiwala ng kanyang amo sa kanya. Ika nga n’ya aanhin ko ang bawal na iyan kung ‘yan ang sisira sa maganda kong buhay bilang OFW dito sa abroad. Mahirap ang buhay sa atin kaya ‘wag sayangin ang pagkakataong naghanapbuhay ng maayos sa bansang iyong pinaglilingkuran. Magandang payo ito Sis sa lahat.
Ang pamilyang Tolentino ng Salwa, buong pamilya sila kung magbakasyon sa ‘Pinas. Dala ng mga panahon na itinatapat sa bakasyon ng mga anak sa eskwela at ito na rin ang diskarteng sched na uwi nila mag-asawa para naman buo at walang iniisip na kung anu-ano o pag-aalala at masayang maituturing ang planong ito kaya naman kahit malaki ang budget na dapat ilaan walang choice ang mag-asawa kundi talagang dapat laanan ng gastos at oras ang bagay na ito. Masaya ang mga Lolo at Lola sa atin sa Calamba, Laguna kaya naman masaya talagang maituturing ang tuwing ika-2 taon na plano nilang umuwi sa atin, sa ganitong pagkakataon din ay natututunan ng mga anak nila ang pamumuhay sa ating bansa dahil ‘nga dito sila ipinanganak ipinapakilala din ng mga magulang ang buhay ‘Pinas para pag High school o Kolehiyo na ng mga anak ay ‘di ito mangapa o mahirapan sa adjustment sa atin. Ang bakasyon ay maituturing ‘ngang mahalaga sa pamilyang ito dahil sa paghuhubog sa isip ng kanilang mga anak na kapwa pa ngayon na sa Elementarya ngunit buo na ang plano pag-tungtong sa High school ay iba na ang magiging plan. Dahil obvious iba talaga ang budget ng mag-asawa kapwa magaganda ang profession ng mga trabaho dito sa Kuwait. Hindi man nila pinapansin ang gastusin pero tulad din sila ng ibang Kabayan natin na ubos ang budget tuwing uuwi at simula din sa zero pag balik sa bansang ito, ngunit plano lang nila ‘wag lahat ibaon o dalhin ang lahat ng budget dahil mahirap komontrol ng gastos sa atin, kailangang may itinira o itinabi para sa pagbalik sa Kuwait. Tama po kayo, tama ang advice n’yo marami ditong nakaka relate.
Iba talagang kwentong bakasyon, maraming alaalang maibabahagi at masasabi, masarap isipin na sana ‘di na matapos ang buwang pananatili sa mga kapamilya sa ating bansa, pero reyalidad talaga na laging matagal ang sakripisyo muna na puhunan, bago matamo ang maikling bakasyon. Kaya ‘nga pati ako naka-relate, ang titulo ng kwento natin ay ‘di na bakasyon, naging ‘bakas-na-lang iyon’ (kahapong nakaraan). Ikaw kelan ang uwi mo, ‘di ka na ba uuwi sa atin, ‘miss ka na ng Nanay at Tatay mo, ng asawa’t anak mo. Hay! Nakaka-miss talaga.
Ito na at huling yugto na naman ng ating pinagsaluhang mga salaysayin ng mga kwentong bida natin ngayon. Nawa’y nakapagbahagi kami ng ilang mga payo at inspirasyon sa mga suking mambabasa ng seryeng ito. Hanggang sa muli ng mga istoryang Pinoy sa Kuwait. Maraming salamat sa mga mambabasa at ikaw na nagbabasa nito, send ka naman ng kwentong buhay mo, kahit ano pa yan, sige na paalam sa lahat. Masalam!

Saturday, March 5, 2011

Sundin ang Kalikasan


Kapag nanonood ka ng nagma-magic, iniisip mo ba itong totoo? Tama ka, hindi ito totoo kaya nga tinawag itong magic na ang ibig sabihin ay paggamit ng mga ritwal o bagay upang makagawa o pigilan ang isang bagay o pangyayari.Nakakalibang panoorin ngunit hindi likas ang pianggagalingan kaya ito ay hanggang libangan na lamang. Subalit sa buhay ng tao ay mayroong mga sadyang likas sa tao. Magbago man ang panahon, kultura, paniniwala at kinagawian ng tao o grupo ng tao, mananatili ang mga ito sapagkat likas ito sa tao.

Isipin mo ang mga gawaing likas sa iyo bilang tao. Ikaw ay kumakain dahil nagugutom ka. Natutulog ka dahil inaantok at napapagod ang iyong katawan. Umiiyak ka dahil nalulungkot ka. Tumatawa naman kapag ikaw ay nasisiyahan. Ang mga ito ay likas sa tao. Ngunit alam mo ba na ang pagiging mabuti ng tao ay likas din sa kanya? Gusto mong malaman kung papano?

Ang tao ay mayroong isip (intellect) at kalayaan ng loob (will) kaya’t nasusuri niya ang kanyang mga kilos at reaksyon sa bawat nakikita, naririnig, nararamdaman, nalalasahan, at naaamoy. Dahil din sa kanyang isip at kalayaang loob ay kaya niyang maunawaan ang likas niyang kalikasan. Upang mapamahalaan niya nang maayos ang kanyang emosyon, kailangan niyang sundin ang mga batas na itinakda ng Diyos. Ang mga ito ay gagabay sa kanya upang maunawaang nilikha siya ng isang makapangyarihang Diyos. Sa mga kristiyano, nakasulat ang mga ito sa Bibliya, ang Sampung Utos ng Diyos. Habang sa mga muslim, ang mga ito ay nakasulat sa Koran.

Sa araw araw na pamumuhay, kinakailangan ng gabay ng kilos. Nandiyan ang mga Batas Moral upang kumilos ng tama at iwasan ang masama. Kahit pa sabihing likas sa tao na piliin ang tama at iwasan ang masama, kinakailangan pa rin niya ng gabay upang hindi maligaw ang kanyang landas. Isipin mo na lang kung walang pangalan ang bawat daan o mga roadsigns. Siguradong maliligaw ka at mahihirapang makarating sa nais mong puntahan. Marahil lahat ng taong iyong masalubong ay iyong tatanungin. Ganyan ang Batas Moral, mga roadsigns sa daan ng buhay ng tao. Kahit maraming pagsubok at tukso sa daan ng buhay, hindi ka maliligaw dahil mayroon kang gabay. Karagdagan pa, ang Batas Moral ay hindi nagbabago, magbago man ang panahon. Halimbawa, ang pagiging tapat sa kapwa ay ginagawa na ng tao noon, ngayon ang konsepto ng katapatan sa kapwa ay ganoon pa rin. Higit sa lahat, dahil ang Batas Moral ay batay sa batas ng Diyos, hinihimok nito ang tao na higit na sundin ang kalooban ng Diyos. Pinabubuti ng Batas Moral ang ugnayan ng Diyos at tao. (Project EASE, bse.portal.ph)

Friday, March 4, 2011

Ang Misyon Ko Sa Buhay


Mapalad ka talagang nilalang! Ikaw ay natatangi. May kapasidad kang malaman ang katotohanan at magpasya para sa kabutihan. Ang iyong malinis na konsensya ay daan para sa isang matatag na pagkatao at personalidad. Kaya bilang taong mayroong dignidad, mahalagang linawin mo ng katuturan ang iyong buhay. Higit na magiging makabuluhan ang iyong buhay kong magagamit mo ito nang wasto. May misyon ka ba sa iyong buhay? Mayroon ka bang inaasam at nakikinitang hinaharap na magtatalaga sa iyo upang maging ganap ang iyong pagkatao? Kanino mo ito inilalaan?

Basahin ang naging pananaw ni Mother Teresa tungkol sa kahalagahan ng buhay. Si Mother Teresa ay tinaguriang “The Living Saint” noong siya ay nabubuhay pa. Mula sa Calcutta ay naging tagapagkalinga siya ng mga maysakit at naghihirap sa iba’t-ibang panig ng mundo. Ayon kay Gilda Cordero-Fernando ng Philippine Daily Inquirer, may kaibigan na nakasama ni Mother Teresa sa India. Tinanong daw siya nito kung bakit kailangan oang linisn, paliguan at gupitan ng mga kuko ang mga taong may malalang sakit at nanlilimanhid sa dumi kung sila naman ay maaaring mamatay kinabukasan. Ang naging tugon ni Mother Teresa ay kung ang mga taong ito raw ay makadama ng tunay na pagmamahal kahit na isang segundo lamang sa kanilang kapwa ay nagawa na ng tao ang kanyang tungkulin sa mundo. Malinaw na ang misyon ni Mother Teresa ay ang ipadama ang pagmamahal ng Diyos sa mga taong maliliit, inabandona at wala ng pag-asa. Ginawa niya ito sa pamamagitan ng paglilingkod sa kapwa nang walang hinihintay na kapalit. Sa kabila ng kanyang nagawa, buong pakumbabang binanggit niya ito: “Ang lahat ay ginawa ng Diyos. Hindi ko ito ginawa. Ako ay isa lamang maliit na lapis na nasa kamay ng Diyos.”

Mahalaga ang pananaw ni Stephen Covey ukol sa pagpapahayag ng misyon. Ito ay hindi raw ginagawa ng madalian. Kailangan ng malalim at maayos na pagmumuni-muni, pagsusuri, pagpapahayag at maraming ulit na pagsusulat hanggang ito ang siyang magiging isang ganap na pahayag ng iyong misyon sa buhay. Maaaring abutin ka ng maraming araw ng pagsusuri, pagsusulat at pagbabago. Sa kabuuan, ang iyong misyon ang iyong magiging saligan at makabuluhang pahayag ng iyong pananaw at pagpapahalaga. Ito rin ang siya mong batayan upang masukat ang mga bagay-bagay na sangkot sa iyong buhay. Pinatunayan ni Covey na kailangan niyang maglaan ng panahon sa isang pampang na nag-iisa upang mapag-isipang mabuti ang nilalaman ng pahayag ng kanyang misyon. Matiyaga niya itong binuo sa loob ng maraming oras. Nasiyahan at may ganap na kalayaang naramdaman pagkatapos mabuo ang pahayag ng kanyang misyon sa buhay. Iniugnay niya ang bawat salita sa kanyang misyon sa kanyang pag-uugali at paniniwala sa buhay. Dahil siya ay kilalang manunulat at tagapagsalita sa malaking samahan at sektor sa lipunan, bahagi rin ng kanyang gampanin ang makaimpluwensiya sa pagbabago ng pananaw ng ibang tao. Pinatunayan niyang ang mga layunin at gampanin ng tao ang siyang bubuo at magbibigay direksiyon sa iyong misyon sa buhay. Malinaw na ang iyong misyon ay kinasasangkutan ng mga taong mahalaga sa iyong buhay. Mahalagang malinaw sa iyo kung anu-ano ang iyong mga gampanin sa buhay at kung anu-ano ang iyong pangarap at layunin sa buhay. (Project EASE, bse.portal.ph)

Thursday, March 3, 2011

Ikaw ay Natatanging Nilikha


Nabalangkas mo na ang mga paraan sa pagpapaunlad ng iyong sarili. Nakabuo ka na ng mga hakbang upang matupad mo ang iyong mga pangarap. Subalit mayroon pa bang higit na mahalaga bukod sa maabot mo ang iyong mga pangarap? Materyal na bagay nga lang ba ang maaaring makamit ng tao? Paano mo nga ba masasabing mapalad ang tao dahil maaaring mangarap at matupad ang mga ito? Ano ang komposisyon ng tao na maaaring daan sa pagtupad ng kanyang mga pangarap?

Natatangi ang tao sa lahat ng nilalang dahil pinagkalooban siya ng katawan at kaluluwa. Ang katawan ang materyal na representasyon at ang kaluluwa naman ang ispiritwal na kalikasan. Ang katawan ay maaaring mamatay habang ang kaluluwa ay mananatili at eternal. Ang katawan ang paraan ng tao upang siya ay umunlad at guminhawa sa buhay. Ang kaluluwa ang nagbibigay ng direksyon sa tao upang gumawa nang mabuti at kilalanin ang Maykapal. Ang katawan at kaluluwa ay kailanganng magkaisa sa paggawa ng kabutihan. Ang pagiging malusog at malinis ng katawan ang nagdudulot upang mag-isip nang mabuti at kumilos ng maayos.

Ang pagmamahal sa kapwa at sa Diyos ay nagpapabanal sa tao. Nakadarama ng kapayapaan sa puso at isipan ang taong gumagawa ng kabutihan sa kapwa; kaya’t gumagaan ang kanyang kalooban at katawan. Kaya’t mawala man ang iyong katawan sa mundong ito, makasisiguro kang maligaya ang iyong ispiritwal na kalikasan. Ito ay dahil ang ginawa mong kabutihan sa iyong kapwa ay kikilanin at tutularan ng mga taong iyong natulungan. At sa huli ay makakapiling mo ang Dakilang Lumikha.

Ikaw ay nilikha ng Diyos bilang isang indibidwal. Ang tao ay orohinal at katangi-tanging indibidwal, hindi lamang sa pisikal na anyo. Ang tao ay walang duplikasyon o katulad. Maging ang personalidad ng tao ay magkakaiba. Una, walang makapag-iisip na katulad ng iyong pag-iisip o makapangangatwiran ng tulad ng iyong pangangatwiran. Iba rin ang pagtingin ng iyong mga mata sa nakikita ng iba. Iba ang pndinig ng iyong tainga sa naririnig ng iba. Maging ang galaw ng iyong kamay at paa ay kaiba sa ibang tao. Kahit ang magkapatid o ang mga identical twins ay hindi magkamukhang-magkamukha. Ikalawa, ikaw ay nilikhang may ispiritwal na kalikasan. Noong ikaapat na siglo, sinulat ni Sy. Augustine na ang puso ng tao ay balisa o naguguluhan hanggang hindi niya natatagpuan ang Diyos. Ito rin ang paniniwala ni Blaise Pascal, isang siyentipiko at pilosopong Pranses. Ang ispiritwal na kalikasan ng tao ay naghihiwalay sa kanya sa iba pang uri ng nilikha. Kung kaya’t kapag ipinagwalang-bahala mo ang iyong ispiritwal na kalikasan, maihalintulad ka sa hayop o halaman.

Gusto mo bang matawag kang aso, ahas, o damong ligaw? Kung ganoon paunlarin mo ang iyong pisikal at ispiritwal na kalikasan! (Project EASE, bse.portal.ph)

Wednesday, March 2, 2011

Magtipid Ng Kuryente Sa bahay


Makakatipid ka at mako-control mo ang iyong energy bill sa pamamagitan ng wastong pag-amit ng kuryente. Kasing dali lang ng 1-2-3 ang mga energy saving tips na ito.

No Cost Energy Saving Tips

• Patayin ang mga equipment at appliances pag hindi ginagamit, tulad ng ilaw, television, mga computer monitor at printer.

• Refrigerator: Linisan ang mga coil nito. Huwag ito masyadong palamigin. 37 to 42 degrees lamang ang kailangan upang mapatagal ang mga fresh food, at 0 to 8 degrees lang ang kailangan ng frozen food.

• Kung may pangalawang refrigerator, i-unplug at i-recylcle na lang ito.

• Tuwing tag-lamig, i-set ang thermostat sa 69 degrees or less. Makakatipid ng mula 5 – 10% sa space heating. Linisin o palitan ang mga filter bawa’t buwan, pag tag-lamig. Panatilihing malinis, lubricated at adjusted ang furnace.
• Pag tag-lamig, buksan ang mga kurtina at papasukin ang init ng araw upang mabawasan ang lamig sa loob ng bahay.

• Pag naglalaba at nagpapatuyo ng damit, siguradohing puno ang washing machine at dryer. Gumamit ng malamig na tubig at cold water detergent. O kaya kung warm water ang gagamitin sa paglalaba, malamig na tubig ang gamitin sa pagbabanlaw. Laging linisin ang lint trap pagkatapos gamitin ang dryer. O kaya patuyuin ang damit sa sampayan.

• Kung may swimming pool kayo, gamitin ang pool filter at sweeper operations pag off-peak hours. Tanghali hanggang 6 p.m. ang peak hours.

• Air Conditioners: Linisin o palitan ang filter buwan-buwan. Inspeksyunin ang mga filter bawa’t buwan tuwing tag-init. Pag taglamig naman, huwag pabayaang bumaba sa 78 degrees ang thermostat pag may tao sa bahay. Mula 10-20% sa cooling cost ang matitipid. Pag wala namang tao sa bahay, ipirmi ang air conditioner sa 85 degrees

Saturday, April 3, 2010

Paano ang Magsakripisyo


Ang sakripisyo ay maging isang sakripisyo lamang kapag ibigay mo ang isang bagay na iyong iniibig, pinapahalagahan o ninanais. Maaari mo lamang itong ibigay kapalit ng mga bagay na mas mahalaga para sa iyo, mga bagay na higit mong iniibig at ninanais. Anuman ang panlabas na anyo nito - oras, yaman, buhay, kagustuhan, kuro-kuro – ang tunay mong isinasakripisyo ay hindi ang anyo, kundi ang pag-ibig at ang halaga na kalakip dito.

Kung susundin mo ang isang maka-Diyos na debosyon, ikaw ay maging mas handa at kusang loob na maghandog ng isang sakripisyo sa Maykapal habang ang iyong pag-ibig para sa Kanya at sa Kanyang mga gantimpala ay magkakaroon ng karagdagang lalim, bugso at lakas, at habang ang tingin mo sa mga bagay sa iyong isasakripisyo ay lalong lumiliit at wala ng halaga.

Makikita natin na ang pag-ibig ang ugat ng lahat ng bagay. Maaari mong mapagtanto kung ano ang mas higit mong kailangan upang makatulong sa iyo na magkaroon ng lakas ng loob para makapaghandog.

Sa ganoong pag-ibig lamang na ang sakripisyo ay magiging bugso ng kalooban, sa halip na mananatiling isang mosyon ng pagsunod sa isang panlabas na panghihikayat. Pagkatapos nito ay makuha mo ang tunay na galak at kasiyahan sa pagtupad ng mga hinihingi ng pananampalataya.

Tandaan lagi na may dalawang uri ng pananampalataya. Ang isa ay nananatili sa ating mga labi at iyon ay ang pananampalatayang naging pabigat para sa atin. May isa pang uri ng pananampalataya na tagos sa puso, kung saan ito ay nagiging kasiyahan, ikinakatuwa, at ikinagagalak. Kapag ikaw ay may ganitong uri ng pananampalataya, pagdating ng panahon na ikaw ay kinakailangang magbigay ng iyong sakripisyo, sa oras, pera, buhay, opinyon, at iba pa, gagawin mo ito na bukal sa iyong kalooban at may kasamang saya.

Ngunit dapat maging malinaw para sa iyo, na kahit anong bagay na iyong isinasakripisyo, hindi mo ito ibigay sa mga tao, sa mga organisasyon, o kahit kanino man. Binigay mo ang lahat ng mga ito sa inyong sarili. Sapagkat sa oras na ikaw ay nagbibigay at nagkaroon ka ng kasiyahan, tuwa, at galak sa iyong ginagawa, walang ibang nakikinabang sa mga ito maliban sa iyong sarili mismo. Ikaw ba ay mapapagod sa pagbibigay ng paulit-ulit para sa iyong sarili?

Kung gayon, ito ba ay pagkamakasarili? Hindi. Sapagkat ito lamang ay nangangahulugan na tayo ay naniniwala na ang ating tunay na kasaganaan at tagumpay ay nakasalalay sa ating pagpapasakop sa kalooban ng Maykapal. Sa pamamagitan ng sakripisyo ating pinasikapang maabot ang mas mainam at mas mabuting uri ng buhay ngayon habang hinahangad natin ang isang matagumpay na buhay na walang hanggan sa hinaharap.
Samakatuwid tayo ay dapat magpasalamat dahil ibinigay sa atin ang pagkakataon na makapagsakripisyo. Subalit kung ang ating ibinibigay ay para sa iba pang kadahilanan, magiging lubhang mahirap para sa atin ang magbigay ng mas malaki pang sakripisyo, o patuloy na gumagawa nito sa ilalim ng ano mang katayuan o kalagayan. Dapat ang ating mga hangarin ay likas at ang espiritu ng sakripisyo ay hango sa kaibuturan ng ating mga puso. Ito ang sakripisyong tunay at wagas. (UAYA)

Friday, April 2, 2010

Ano Ba ang Sakripisyo?


Sa isang mas malawak na pang-unawa, ang 'sakripisyo' ay nangangahulugan ng pagsuko at pagbitiw sa mga bagay-bagay na mahalaga o ninanais. Ang mga bagay-bagay na yaon ay tulad ng oras, kayamanan, kabuhayan, damdamin, pag-uugali, opinyon at adhikain. Ang mga ito ay ating tinalikuran para sa kapakanan ng isang bagay na mas kailangan, mas karapat-dapat o higit na mahalaga. Dapat tandaan, na sa una pa lang, ang pinaka-ugat sa salitang sakripisyo ay nangangahulugan ng pagkatay ng mga hayop o tao bilang handog sa Diyos. Ito ay nangangahulugan ng pagbigay at pagsuko sa Diyos ng ilang mahalagang pag-aari.
Ang sakripisyo ay ang esensya sa buhay ng mga mahusay at matagumpay, ngunit ordinaryong mga tao. Kung wala ito, ang buhay ay di mapayapa, walang pagkakaisa at pakikipagtulungan, puno ng sigalot at alitan. Ang ganitong uri ng buhay ay magdudulot ng pagkamakasarili, pagkamainggitin, at agarang pagbigay-kasiyahan ng mga hinahangad. Bukod dito, walang pamilya o komunidad ang iiral at makamit ang pagkakaisa at lakas kung walang sakripisyo mula sa mga kasapi nito. Dagdag dito, walang pagpupunyagi ng tao na maaaring magtagumpay upang maabot ang layunin nito maliban kung ang isa ay handang magsakripisyo sa mga bagay-bagay na minamahal o ninanais.
Kung ano man ang totoo sa ordinaryong buhay ng tao at mga pagpupunyagi nito, kung anuman ang kanyang likas na katangian o kahalagahan, tiyak na mas totoo ito sa isang buhay na may maka-Diyos na debosyon. Sapagkat ito ay nangangahulugan ng pagsuko ng iyong buong pagkatao sa Diyos, hindi lamang sa iilang mga pag-aari. Kung tutuosin ito na ang pinaka-mataas na antas ng pagsasakripisyo. Ito ay magtatakda para sa isang pakikibaka na walang humpay na ilulusad, sa loob at sa labas ng ating pagkatao, hanggang sa ito ay magiging isang buhay na katotohanan.
Sakripisyo ang pagkain sa binhi ng pananampalataya. Ito dapat ang palaging kasama upang ang landas ng pakikibaka ay maaaring tahakin. Ito ay isa sa mga susi na kapag wala ito ang saradong mga pinto ay hindi mabubuksan. Ito ay totoo kahit na ang landas na kinuha ay pang-personal man, na mayroong hangaring maabot ang mas mataas na antas ng espirituwal at moral, o para sa lipunan, na ang hangarin ay upang hubugin ang isang buhay at isang lipunan tungo sa debosyong maka-Diyos. At ito ay tunay at wagas, kapag ang dalawang mga landas na ito sa mas nanaising magsanib ng sabay-sabay. Sapagka para sa mga dakilang layunin ng buhay at mga landas na mahihirap, mas malaki ang pangangailangan ng sakripisyo. (UAYA)

Thursday, April 1, 2010

Ang Sakripisyo



Paminsan-minsan gusto kong ibahagi ang ilang mga kwento na nakarating sa aming tanggapan mula sa aming mga mambabasa. Minsan ito ay tungkol sa buhay nating mga OFW, tungkol sa isang matapat na asawa, o ng isang mabuting anak. Minsan ito’y mga salita lamang na maaaring makapagbibigay sa ating pag-asa, pampalakas ng loob para sa atin. Anuman ang kuwento ay may dulot na paalaala na ang ating mga pakikibaka ay hindi kailanman mai-panalo nang walang sakripisyo. Para sa iba, ang sakripisyo ay nangangahulugan ng pagbitiw sa mga bagay na minimithi. Para sa iba, ito ay pagbibigay ng kanilang mga panahon upang makatulong. Para sa mga may angking talino sa larangan ng panitikan, ang kanilang mga kontribusyon ay maaaring pagsulat o pagbabahagi ng mga mensaheng pamukas-sigla sa harap ng mga tagapakinig.

Sa ano mang paraan tayo tutulong, ating ginagamit ang ating mga talento, ang ating mga kakayahan, ang ating panahon. Ginagawa natin ang mga ito ng paunti-unti, dahan-dahan, hindi biglaan. At kung lahat tayo ay magkaka-isa at sabay-sabay sa ngalan ng sakripisyo, ang ating mga pagsisikap upang maabot ang kahit anong layunin ay magiging mas magaan. Sa ganitong paraan nauunawaan natin na mayroong mga bagay na mas mahalaga pa kaysa sa kung ano ang ginugusto natin.

Ano ang humahadlang sa mga tao upang baguhin ang kanilang buhay? Ang pagsasakripisyo. Ang mga tao ay ayaw magsakripisyo ng oras o panahon, pera, at iba pa, upang gumawa ng aksiyon tungo sa pagbabago. Maririnig mo ang mga tao na nagnanais at nag-uusap tungkol sa pagbabago, ngunit pagdating sa paggawa ng aksyon karamihan ay walang panahon, o naghihintay pa sa tamang panahon. Kailan ba ito darating? Kailanman ay hindi natin malalaman kailan ang perpektong panahon upang simulan ang aksyon upang magbago. Kung ikaw ay hindi nagkaroon ng panahon sa buwang ito at sa tingin mo ay magkaroon ka nito sa susunod na buwan, maaaring hindi ka na kailan man magkakaroon pa. Ito ay isang lumang kaugalian ng marami – ang pagpapaliban. Madalas akong tinatanong kailan ang tamang oras upang magbago at ang lagi kong sagot ay NGAYON NA. Simulan mo na ngayon dahil anumang gulo ang meron ka sa kasalukuyan ay malamang nariyan pa rin bukas, kaya bakit ka pa maghintay? Karamihan din ay hindi alam kung saan magsisimula. Kung ganon magsimula kung saan ka naririyan ngayon, at simulan mo ang mga bagay na ginugusto mo at nais mong gawin. Pagkatapos ay pilitin mong magkaroon ng kaalaman, sanayin mo ang iyong sarili at magdagdag ng iba pang mga pamamaraan upang mai-angat mo ang iyong sarili sa loob ng takdang tagal ng panahon. Hindi nito kailangan pa ang maraming kaalaman ngunit ang pagbigay aksyon sa mga bagay na alam mo na ay tutulong sa iyo na makamit ang napakalaking tagumpay, hindi man kaagad ngunit may katiyakan.

Sa madaling salita, upang maging matagumpay sa lahat ng iyong mga ninanais, kailangan mong mag-sakripisyo. Gumawa ng aksiyon ngayon upang baguhin ang iyong buhay at huwag nang ipagpaliban pa. Bukas ay maaaring hindi ang tamang oras, at walang nakakaalam kung bukas ay nandirito pa rin tayo.

Thursday, March 4, 2010

Pagsisikap Upang Mapaunlad ang Sarili



Isang di makakalimutang kaganapan sa buhay ng 81 estuyanteng nag-aaral sa CITC-ICSA na nagsipagtapos ng kanilang Office Management Course. Ginanap sa China Grill Hall, Watiya Complex noong February 5, 2010, ang seremonya ng pagtatapos ay binigyang dangal ni Kagalang-galang Vice Consul Rea Oreta mula sa Philippine Embassy sa bansang Kuwait.

Ayon sa ulat ni Ricky Laxa ng Al-Watan Daily, ang kaganapan ay sinimulan ng welcome remarks ng ICSA Senior Instructor na si Ms. Jenny Reyes at sinundan ng isang inspirational message ng ICSA President, Mr. Aamir. Sa kanyang pananalita, kanyang binigyang-diin ang kahalagahan ng pag-papaunlad ng sarili at mamuhay na hanggad ang pinakamimithing pagiging isang tunay na Overseas Filipino Worker bilang mga bayani ng bayan. Sa talumpati ng Vice Consul Oreta, kanyang binabati ang mga nagtatapos sa kanilang pagkuha ng karagdagang hakbang patungo sa kanilang pagpapaunlad sa sarili at binigyang diin ang kahalagahan ng pag-unlad sa pamamagitan ng patuloy na pag-aaral. Dagdag pa niya, na ang "edukasyon ay hindi nagtatapos kapag natamo na ang kinukuhang degree o kurso. Tayo ay umuunlad at nagsisikap na maging mas mahusay pa. Ang mga tao na pumaligid sa atin ay umimpluwensiya at nag-kintal sa atin ng mga kahalagahan at kakayahan at ang pagpili sa mga taong ito ay isang napakaimportanteng kinakailangan para sa atin upang mas higit pang mapaunlad ang ating mga kinaugalian.” Bukod dito kanyang sinabi na ang impormasyon ay isang makapangyarihang kasangkapan at ito’y nakakamit lamang sa pamamagitan ng edukasyon, at ang kaalaman at kasanayan ay dapat na ginagamit sa mabuting paraan, hindi sa pang-aabuso ng kapwa-tao. Ang kanyang talumpati ay maayos na tinanggap ng mga nagsipagtapos. Isa ring talumpati ang ibinigay ni Honey Leah Batuigas, ang Class Valedictorian, at kanya ring binigyang diin na sa gitna ng mga paghihirap at mga pagsubok na hinaharap ng mga Filipinong manggagawa sa Kuwait, ang pagpapatuloy sa pag-aaral upang mapaunlad at mapahusay ang mga kakayahan at mga talento ay hindi dapat mapabayaan.

Pagkatapos ng pamamahagi ng mga sertipiko, nagbigay ng closing remarks si Mr. Yassir, ang Managing Director ng CITC, kung saan pinapasalamatan niya ang lahat pati na ang mga kasapi ng media. Kasama sa programa ang pamimigay ng plaques of appreciation, at ito ay sinundan ng reception. Kabilang sa mga nagsipagtapos with Honors (Cum Laude) ay sina Roberosa Entana, Emie Gucilatar, Virginia Olaran, Marylene Recto, Edster Onifa, Estelita Ganado, Jhon Rommell Lumio, Elizabeth Castillo, Bainesan Palti, Melinda Manuel, Mae Dolor Dag-uman, Natalia Ringor, Sherwina Siddik, Sarhana Siddik, Imelda Tabaosares, Arleen Joyce Guzman, Sheryl Pastrana, Jocelyn Balasabas, Michelle Peco, Evangeline Piamonte, Elith Salenga, Babelyn Tugon, Hebba Tawfik, Jacquiline Dela Pena, at Selyn Elo.
Ang CITC ay ang unang Filipino Computer Academy sa Kuwait at ang mga programa nito ay pinatitibayan ng ICSA International na may misyong tuklasin ang kaalaman, pagsasama-samahin ang mga karanasang pangkaalaman at paggamit ng mga nalalaman na mayroong isang pandaigdigang pananaw na nagtuturo sa pamamagitan ng makabago at positibong mga programang sumasang-ayon sa layuning likhain ang mga oportunidad.

Wednesday, March 3, 2010

Kung Ano Ang Tagumpay



Ang pagiging malinaw kung ano ang kahulugan ng tagumpay ay ang unang hakbang upang makamit ang tagumpay. Ang pinakamagandang kahulugan ng tagumpay ay ang pagkumpleto ng anumang bagay na hinahangad. Sa ibang salita, ito ay pagtatapos kung ano ang binalak na gawin at paggawa nito sa paraang iyong ninanais.

Ito ay isang paglalakbay, at tulad ng lahat ng mga paglalakbay, ikaw ay maaaring maglalayag sa mahinahon tubig at mag-alma sa mga bagyo. Kung manatili ka sa iyong paglalayag maabot mo ang iyong daungan. Ang bawat tao ay may karanasan ng pagkawasak at pagkalunod. Ang kanilang pinaka-tanging pangarap ay nawasak sa kabila ng pinakamahusay na mga pagsusumikap. Ang pagkakaiba sa pagitan ng mga taong matagumpay sa buhay at sa mga taong hindi ay hindi sa bilang ng pagkalunod o kaya’s sa kalubhaan ng mga bagyong dinaranas. Ang kaibahan ay sa kanilang pagtitiyaga. Ang pagtitiyaga upang makumpleto ang paglalakbay. Para sa ilan, mas pinili ang pagtayo muli ng isa pang barko pagkatapos ng isa pang hanggang sa maabot nila ang kanilang daungan. Karamihan ay isinuko agad ang paglalakbay dahil lamang sa kapirasong bahura.

Ang tagumpay ay isang proseso. Ito ay isang walang humpay na pagpapadalisay sa diskarte hanggang ang isang bagay sa wakas ay gumagana. Nagsisimula ang tagumpay sa pagtatag ng layunin, at ito ay sinundan ng aksyon. Hindi na kailangan pang maging perpekto ang iyong mga layunin at mga aksyun. Ang susi sa tagumpay ay ang simulan agad ito, saan ka man naroroon at ano man ang iyong kinalalagyan; sa paglipas ng panahon, ang iyong paningin ay maging malinaw at ang iyong mga aksyon ay mapabuti.

Ang isa pang pangalan para sa tagumpay ay pagkakadalubhasa. Kapag kayo ay maging dalubhasa sa isang bagay, malalaman mo kung ano ang karapat-dapat gawin upang makuha ang gusto mong mga resulta. At maaari mong gawin ang pamamaraan na ito nang paulit-ulit ulit upang masiguro ang magkakasunod-sunod na mga gantimpala.

Ang pagpapadalubhasa ay ang pagtitiyaga sa lahat ng panahon. Yaong mga taong nakahanap ng mga bagay na kapaki-pakinabang mula sa pagtitiyaga ay pinahalagahan ang patuloy na pagpapabuti sa kanilang mga sarili. Ito ay magpapahintulot sa iyo na gawin at magtagumpay sa anumang balakid. Sa labis na pang-uudyok sa sarili, mas higit na mapabuti ang mga pagkakataon ng tagumpay kapag binuksan mo ang anumang mga bagong gawain.

Ang tagumpay ay isang tuloy-tuloy na pag-aaral ng mga estratehiya. Ang pag-aaral na ito ay parehong teoretikal at praktikal. Sa kalaunan, kapag gumawa ka ng isang bagay na may sapat na katagalan, ikaw ay tunay na maging dalubhasa nito.

Ikaw ay nandito sa mundong ito upang ipahayag ang iyong mga potensyal. Ikaw ay nandito upang matuklasan ang isang buhay na may halaga at ang mga layunin na kanais-nais tuparin. Ang pinakamalaking sikreto sa buhay upang magtagumpay ay: hindi mo na kailangang gawin itong perpekto; sapat na ang masimulan mo ito at mapanatili hanggang marating ang dapat marating. Tayo ay hindi na umuusad dahil lagi nating hinihintay ang tamang panahon, ang tamang sitwasyon. Hangga't maaari ay simulan mo na ang paglalakbay, at simulan mo na ngayon.

Tuesday, March 2, 2010

Araw ng Pagtatapos



Ang araw ng pagtatapos ay isang parangal na ibinibigay para sa mga estudyanteng maluwalhating nakatapos ng pag-aaral at nakatanggap ng kanilang diploma. Ito ang pagpapatunay ng kanilang napagtagumpayan sa loob ng mga taon nang pagsisikap at pagpupunyagi. Sinasabing ang araw na ito ang simula ng panibagong kabanata ng buhay ng isang mag-aaral tungo sa mas malawak pang karanasan. Kalimitan nang idinaraos ang selebrasyon ng pagtatapos tuwing huling linggo ng Marso o sa pagsisimula ng buwan ng Abril.
Ang pagtatapos mula sa kolehiyo ay isang mahalagang pangyayari sa kasaysayan sa buhay ng isang tao. Ano na ang susunod? Ano ang nasa hinaharap? Para sa ilang mga mag-aaral, ang kolehiyo ay isang pangunahing layunin, ngunit sa katotohanan ito ay isang kasangkapan lamang sa iba pang mga dapat gawin. Bahagi ng pakikipagsapalaran ay alamin kung sino ka ba talaga at kung ano ang iyong halaga sa mundo. Para sa mga tipikal na mga kabataan, ang pagtatapos mula sa kolehiyo ay ang pagiging nasa hustong gulang na. Para sa iba ito ay ang isang daan lamang na kinakailangan para sa mga mas kanais-nais na akademiko at iba pang mga propesyonal na mga posisyon. Ngunit para sa mas nakararami, ito na ang panahon upang magsimulang maghanap ng sariling hanap buhay. Iilan lamang ang nagiging matagumpay, mas marami ang napipilitang mag-trabaho kahit sa mga sitwasyong hindi naaangkop.

Tandaan, ang paghahanap ng trabaho ay isang trabaho. Maaari kang magtagumpay, ngunit hindi ganoon kadali. Masiyahan ka sana sa magandang panahon at subukan ang hindi mag-alala tungkol sa mga di kanais-nais. Karamihan sa atin ay nagbabago ng trabaho at karera ng maraming beses - at karamihan din sa atin ay nasisante ng hindi bababa sa isang beses sa ating buhay. Ngunit ang lahat ng mga ito ay mas magaan para sa mga nakapagtapos. Maligayang bati sa inyong mga nakakamit.

Monday, March 1, 2010

Ang Tagumpay



Naging matagumpay ka noong nakapagtapos ka sa kolehiyo. Muli kang nagtagumpay nang ikaw ay nagkaroon ng trabaho. Sa bawat bansa, mayroong tinatawag na minimum na sahoran at madalas nating narinig ang mga debate tungkol sa kung ano ba talaga ang tama. Katunayan ay mayroon tayong mga kababayan sa Kuwait na kumikita mula sa 100 fils ang isang oras hanggang 10 dinar ang isang oras. At ito ay tumatakbo nang walang anumang interbensyon ng gobyerno. Bakit may mga taong kumakayod ng 100 fils para sa isang oras habang ang ibang tao ay maaaring makagawa ng 10 dinar para sa isang oras? Ang sagot ay: ang saysay o halaga na dala nila sa oras na iyon. Ito na ang pangyayari simula noon unang panahon hanggang sa ngayon. Kapag ang isang tao ay magkakaroon na ng mahalagang kakayahan, maraming mga taong handang bayaran siya ng mahal dahil dito. At muli nasa atin ang pagpili. Maaari tayong pumili na maging isang taong mahal ang kakayahan, o maaari tayong patuloy na kumakayod lamang para sa minimum na sahod. Iyan ang totoo, huwag ka nang malito pa. Kung ang iyong sahod ay mababa tawag nila dito ay tadhana. Kung ito ay mataas, tawag na nila dito ay tagumpay.

Ngayon ano ang kahulugan ng tagumpay? Ano sa paningin mo ang tumutukoy kung ang isang tao ay matagumpay o hindi? Para sa ilan ito ay pagkakaroon ng maraming pera, para sa iba pagkakaroon ng kalayaan ng oras sa paglalaro ng basketball minsan sa isang lingo. Para sa iba ito ay ang pagpapalaki ng mga anak at mapaaral sa Kuwait Philippines International School o pagkakaroon ng maraming kaibigang may TFC o GMA at internet. Bawat isa sa atin, may iba't-ibang kahulugan kung ano ang tagumpay para sa iba, at kung ano ang tagumpay para sa ating mga sarili. Ngunit ang mas importante sa dalawa ay sa kung paano natin sukatin ang tagumpay para sa ating mga sarili, hindi ang sa iba.

Upang magkaroon ng tagumpay sa ating buhay ay dapat muna nating itakda, sa ating sarili mismo, kung ano itong pagiging matagumpay at pagkatapos ay itakda ang ating mga puso at isip sa pagkamit nito. Ang mga pangunahing pundasyon sa pagtatagumpay ay ang pagtatakda ng mga layunin dahil kapag nakamit mo na ang mga layunin, ikaw ay nagtagumpay. Dapat mapagtanto mo sa iyong sarili kung ano ang tunay na tagumpay. Hindi palaging ang ibig sabihin nito ay pagkakaroon ng isang magandang trabaho, o sariling negosyo na biglang nagkakahalaga ng milyon-milyon. Ang tunay na tagumpay ay maaaring ang pagkakaroon ng isang disenteng trabaho, ang pag-aasawa, pagkakaroon ng iyong sariling katamtaman na bahay sa isang maliit na pulutong at maglagay ng bubong sa iyong pamilya. Habang ang tao ay masaya sa kanyang kinalalagyan siya ay may tagumpay at hindi bigo.

Hindi lahat ng tao ay kayang abutin ang langit ngunit hindi nangangahulugan na sila ay bigo. Sa bandang huli, pagkatapos ang lahat, pagdating mo sa itaas ay wala ka nang iba pang mapupuntahan maliban sa pababa. Ito ay matatawag pa rin na tagumpay.

Quotes about Success:
Success consists of going from failure to failure without loss of enthusiasm. (Winston Churchill)
If at first you don't succeed, failure may be your style. (Quentin Crisp)
If at first you don't succeed, skydiving is not for you. (Arthur McAuliff)
If at first you don't succeed, destroy all evidence that you tried. (Author Unknown)
If at first you don't succeed, try, try again. Then give up. There's no use in being a damn fool about it. (W.C. Fields)

Tuesday, February 2, 2010

Ang Gansa



Kaugalian ng mga gansa ang monogamya o pag-aasawa ng minsan lang. Ang kanilang samahan ay tatagal ng maraming mga taon, at sa ilang mga kaso ay tatagal habang-buhay. Kapag ang isa ay madatnan ng wala sa oras na kamatayan ang naiwang kapareha ay di magtagal at sa kalaunan ay mamamatay din. Hindi man ito pagpapakamatay, ngunit ang kamatayan ng isang pusong basag ay para naring isang pagkilos ng pagpapakamatay.
Ang mga gansa ay isang simbolo ng pag-ibig o katapatan dahil sa kanilang mahaba at walang pagkupas na relasyong monogamya. Sa iba pang mga sanggunian sa klasikal na literatura isinama ang paniniwala na sa oras ng kamatayan, ang isang tahimik na gansa ay kakanta ng isang napaka-gandang awit – at dito nanggaling ang pariralang ‘swan song.‘

Ang mga gansa ay iginagalang sa mga taga-India. Ikinukumpara sa mga taong banal na ang pangunahing katangian ay ang mamumuhay sa mundo na hindi nakibahagi nito, tulad ng balahibo ng isang gansa na hindi nababasa bagaman ito ay nasa tubig. Ang salitang Sanskrito para sa gansa ay hamsa o hansa (gansa rin sa Visayas, salitang mula India), at ito ay ginagamit bilang sasakyan ng maraming mga dyosa. Ito ay nabanggit ng ilang beses sa panitikang Vedic, at ang mga taong umabot na sa dakilang espirituwal na kakayahan ay minsan ding tinatawag na Paramahamsa (Dakilang Gansa) sanhi ng kanilang espirituwal na biyaya at kakayahang maglakbay sa pagitan ng iba't-ibang mga espirituwal na daigdig. Sila ay naniniwala din na maaaring inumin ng isang gansa ang gatas at iwanan ang tubig mula sa isang platitong mayroong magkahalong gatas at tubig. Ito ay isinasaalang-alang bilang isang mahusay na kalidad, tulad ng ipinapakita sa pamamagitan ng tula na ito sa Sanskrito:

Ang gansa ay puti, ang pato ay puti,
kaya paano makilala ang pagkakaiba ng mga ito?
Sa pamamagitan ng gatas-at-tubig na pagsubok,
ang gansa ay napatunayang gansa, at ang pato ay napatunayang pato!

Monday, February 1, 2010

Ang Layunin ng Pag-ibig



Walang utos na kinakailangan pa upang ibigin ng tao ang kanyang sarili. Mayroong isang utos na ibigin natin ang ating kapwa gaya ng ating sarili, ngunit maliban sa napakabihirang pagkakataon, tayo ay hindi handang suungin ang isang panganib alang-alang sa ating kapwa. Kung hayaang pag-ibig lamang ang iiral, ito ay hindi sapat sapagkat ito ay masyadong maluwag, masyadong masunurin. Ito dapat ang pundasyon, ngunit hindi ito ang kumpletong istraktura. Para sa isang tao, ang unang pag-ibig ay laging napakahusay,napakagaling, hanggang makatagpo siya ng kanyang ikalawang pag-ibig.

Kapag ang pag-ibig ay labis na, madalas ang dulot nito sa isang tao ay ang pagkawala ng dangal o pagiging karapat-dapat. Dahil lamang sa pag-ibig mo sa isang tao ay hindi nangangahulugan na ikaw ay maabala na sa kanya. Ang pag-ibig ay hindi isang bandage pangtakip ng mga sugat. Kung minsan, kapag balikan mo ang isang sitwasyon, mapagtanto mo na hindi ito ang iyong inaakala. Dumating ang isang tao sa iyong buhay. Ikaw ay nahulog sa bitag ng pag-ibig. Ngunit maaaring ito ay kilos-batang pagkahibang lamang, o marahil ito ay isang kawalang-kabuluhang sandali lamang. Lahat ng pag-ibig na hindi naka-base sa pagkakaibigan, ay tulad ng isang malaking bahay na itinayo sa buhangin.

Ang pag-ibig ay isang damdaming kakaiba na maaaring isa sa mga pinaka-nakapagtataka sa buong mundo. Minsan ang mga emosyon na kaugnay sa pag-ibig ay napakaligaya, at may mga oras ding ito ay talagang nakakasakit. Sa bandang huli, ang pag-ibig ay isang bagay na karamihan sa atin, kung hindi man lahat, ay makatagpo nang hindi sinasadya. Ibat- ibang mga paraan upang tukuyin kung ano ang pag-ibig at iba't-ibang mga paraan upang ibigin ang isang tao o kahit ang iyong sarili. Walang eksaktong gabay kung paano ang umibig. Hindi rin maaaring diktahan ang isang tao upang ibigin ang sinumang di niya gusto. Maaari kang magpalimos ng pag-ibig, ngunit di mo saklaw ang kakayahan ng iba upang ibigin ka.

Laging may kabaliwan sa pag-ibig. Ngunit mayroon ding mga dahilan sa kabaliwan. Ngunit iyan ay hindi nangangahulugan na dapat mong payagan ang isang tao upang abusuhin o maliitin ka. Ang pagbibigay ng pagmamahal ay walang katiyakan na makakatanggap din ng pagmamahal.Subukan mong umibig para sa kapakanan ng pag-ibig. Maunawaan mo sana na ang isang tao ay maaaring magkaroon ng ibang paraan ng pagpapakita ng kaniyang pag-ibig para sa iyo; huwag mong asahan na mahalin ka tulad ng pagmamahal mo. Ang manunulat na sina Rumi, Hafez at Sa'di ay mga larawan ng silakbo ng damdamin at pag-ibig na ipinagkaloob ng kultura at wikang Persia. Mahigit pitong daang taon na ang nakaraan, si Sa'di ay sumulat:

“Ang mga anak ni Adan ay mga galamay ng isang katawan,
Bilang mga nilikha sa isang likas na katangian.
Kapag ang matinding panahon ng kalamidad ay magpahirap sa isang paa,
Ang iba pang mga bahagi ay hindi maaaring manatili at magpahinga.
Kung ikaw ay walang pakikiramay para sa mga paghihirap ng iba,
Ikaw ay hindi karapat-dapat na tinatawag sa pangalang ‘tao.’

Sa kultura ng Persia, ang lahat ay saklaw ng pag-ibig at ang lahat ay para sa pag-ibig, simula sa pagmamahal ng mga kaibigan at pamilya, mag-asawa, at sa huli ang pag-abot sa banal na pag-ibig na siyang pangwakas na layunin sa buhay.

Friday, January 1, 2010

Pinoy OFW, Nagbago Ka Na



Naalaala nyo pa ba noong dumating kayo sa Kuwait sa unang pagkakataon? Lahat ng bagay ay kakaiba at ang bagong kapaligiran ay talagang kapanapanabik at kagiliw-giliw. Lahat tayo ay nakadama na para bang ang isang panaginip ay sa wakas nagkatotoo. Katulad ng isang hanimun, ang lubos na kaligayahan sa pagsisimula ng isang bagong buhay ay makulay, masaya at puno ng pag-asa. Lahat tayong mga OFWs, kahit papano, ay dumaan ng ganitong karanasan.

Di nagtagal, una nating ini- reklamo ang tungkol sa isang ‘katotohanan’ na lahat ng bagay ay haram (ipinagbabawal) sa Kuwait at ang pagkain ay naiiba. Ang mga tao ay parang nakatingin sa iyo na iba ka. Ang iba sa atin paminsan-minsan ay nakadama na para bang may isang bandila ng Pilipinas sa ating mga noo. “Filipini” ang tawag nila sa ating mga Pinoy.

Ang iba ay sinubukang baguhin ang kultura dito hanggang sa mapansin nila na sila ang nabago. Ang iba ay gumalaw na para bang sila ay nasa Pilipinas lang, at marami sa kanila ang humantong sa di kanais-nais. Sa sobrang paggawa ng mga paghahambing sa kanilang mga buhay dito at doon sa atin, marami ang sumuko at umuwi. Ang iba ay bumuo ng mga estratehiya upang mapaglabanan ang kalungkutan at magampanan ang pang-araw araw na buhay. Sila ang kasama natin hanggang sa ngayon.

Marami ang natuwa. Marami ang nagsisisi. Ngunit sa hirap ng buhay, karamihan ay pilit lunukin ang mga bagay na sa una pa lamang ay mahirap nguyain. Marami sa atin ang natuto upang maunawaan ang mga kaganapan na maaaring lubhang naiiba. Sa paglipas ng mga taon, kahit hindi natin ginusto, ngunit ang tatak ng pagiging ‘iba’ ay madalas na nating napapansin sa ating mga sarili. Iba na ang pagkatao mo ngayon at di na maibabalik pa ang dati. Bilang isang OFW sa bansang Kuwait, marami ka nang napagdaanan. Marami ka na ring sekretong tanging ikaw lang ang nakakaalam. Sana wala nang iba pang makakatuklas nito, at huwag mo na ring sabihin pa sa iba. Bagong taon na naman. Bagong simula. Bagong pag-asa. Bagong buhay.

Friday, December 4, 2009

Buhay Solo



Ang mga taong solo sa buhay ay madalas nahihirapang magpaliwanag ng kanilang sitwasyon sa hindi lang iisang tao. Palagi nilang ipinagtanggol ang katayuang sila ay wala pa ring asawa at dapat linawin ang mga dahilan nito. Mayroon kasing isang halimbawang inaasahang gayahin ng lahat: tapusin mo ang iyong pag-aaral, lumagay sa estado ng pag-aasawa, at magkaroon ng mga anak. Ito ang karaniwang nangyayari sa lipunan at inaasahang gayahin ng lahat. Kung sasalungat ka sa mga ito, kailangan mong ipaliwanag lagi ang iyong dahilan.

Ang sistemang ito sa lipunan ay hindi angkop para sa lahat ng mga tao. Kung papano mamuhay ang isang indibidwal ay dapat nating igalang. Gayunpaman, ang taong buhay solo ay lagi na lamang nagtatanggol kung bakit niya ito pinili. Ang pamimilit ng lipunan ay dumadating sa iba't-ibang pamamaraan. Ang ilan ay masyadong lantaran, tulad ng mga kaibigan, ka-pamilya at kahit pa yaong mga taong di mo kilala, na magtatanong: Bakit solo ka pa sa buhay? Ano pa ang hinihintay mo? Alam mo bang paglampas mo na sa tamang edad ay maaaring hindi ka na magkaroon ng mga anak? At marami pang ibang mga katanungan.

Ang iba pang uri ng pangungutya ay di lantad, tulad ng titig na may kasamang awa sa iyo kapag masabi mo na ang iyong marital status. Ang patuloy na pagtatanggol ng iyong sarili at ang mga titig ng awa sa kalaunan ay magbubunga ng paniniwalang ikaw nga ay mali sa iyong desisyon.

Para sa lahat ng mga taong buhay solo, hindi mo na kailangang guluhin pa ang iyong sarili sa ganitong mga panggagambala! Sa tingin ko maaari mong ibalik sa kanila ang kanilang mga sinasabi. Tanungin mo kung bakit sila nag-asawa ng maaga, at bakit pinili nilang magkaroon ng mga anak ng maaga. At huwag kalimutan na bigyan sila ng isang titig na nakakalungkot habang sila ang nangangapa ng mga kasagutan sa iyong mga katanungan. Ipaalam sa kanila na masyado silang nagmabilis sa kanilang mga desisyon at sabihin na may tamang panahon kung kailan lalagay sa buhay na may nagpapabigat.

Naniniwala ako na may sabwatan lang ang mga iyan. Sa tingin ko, kung ating alamin kung ano talaga ang nasa loob nila, mas ninanais nila ang mag-isa, at gusto lang nila na hatakin ka pababa sa parehong antas ng paghihirap. Huwag mong hayaang mahulog sa kanilang mga bitag.

Thursday, December 3, 2009

Papaano Maging Karapat-dapat sa Paraiso



Sa kasalukuyan mundo na puno ng mga pagsubok, kahit sino pa man, upang maging karapat-dapat para sa Paraiso, ay kailangang magkaroon ng dalawang kwalipikasyon: isa rito ay ang kilalanin ang katotohanan at ang isa pa ay ang dumanas ng isang pamumuhay na may prinsipyo. Ang mga taong maging karapat-dapat sa pagsusulit na ito ay bibigyan ng isang lugar sa Paraiso - kung saan ang lahat ng kanilang mga hinahangad ay matutupad. Para naman sa mga taong hindi magtagumpay sa pagsubok na ito, gugulin nila ang isang estado ng buhay na pinagkakaitan ng walang hanggan.

Sa kasalukuyang mundo, matutunghayan ng bawat tao ang kanyang sarili na malayang-malaya. Gayunman, ang kalayaang ito ay hindi pag-aari niya bilang isang karapatan, ngunit sa halip ay isang pagsubok. Walang ibang dapat gawin ang tao liban sa kilalanin ang katotohanan sa nag-iisang Diyos, at sumuko sa Kanya - hindi sa pamamagitan ng pamimilit ngunit sa kanyang sariling kagustuhan. Itong pagsuko sa katotohanan sa nag-iisang Tagapaglikha ay walang duda ang pinakamalaking sakripisyo na magawa ng sinumang tao. Ang pagtanggap ng katotohanan sa nag-iisang Tagapaglikha ay ang pagpalagay sa sarili na mas maliit sa harap Niya, at ang pagpapakumbaba maging sa kapwa. Ngunit ito ay ang tunay na kalinisang-puri, na maghirang ng tao sa pinakamataas na posisyon. Tunay na ito ang magdadala sa kanya sa mga pintuan ng Paraiso.

Ang pangalawang mahalagang bagay ay ang pangangailangan ng pagdanas ng isang ma-prinsipyong uri ng pamumuhay. Kadalasan ang karakter ng isang tao ay hinuhubog sa pamamagitan ng kanyang mga emosyon - galit, paghihiganti, inggit, tunggalian, atbp. Ang mga ito ay ang negatibong damdamin na humuhugis sa pagkatao ng isang tao. Ngunit sa pamamagitan ng mga ito, ang tao ay dapat maging disiplinado. Hindi niya dapat gawin ang kanyang pagkatao sa ilalim ng impluwensiya ng panlabas na mga insentibo, ngunit sa pamamagitan ng kanyang sariling desisyon, dapat magtatag ang mga ito batay sa mas mataas na prinsipyo. Ito ay ang tinatawag na Banal na karakter.

Wednesday, December 2, 2009

Ano Ang Paraiso



Paraiso ang pangalan ng isang huwarang mundo at ang pagnanais para dito ay nasa puso ng bawat isa. Dito lamang sa Paraiso makamit ang katuparan ng pagiging isang tunay na tao. Buong buhay siyang nagnanais makamtan ang tunay na Paraiso, at ito naman ay naghihintay lamang sa kanya.

Ang Paraiso ay ang mundo, kung saan maabot ng isang tao ang kanyang kumpletong katuparan. Ito ang kanyang tahanan kung saan siya ay makapag-isip sa paraang gusto niya.
Ito ang daigdig kung saan makikita ang lahat niyang hinahangad na makita. Dito niya marinig ang mga tunog na magbigay-lugod sa kanyang mga pandinig sa tunay na kahulugan. Dito niya mahahawakan ang mga bagay-bagay na nagbibigay sa kanya ng pinakamataas na antas ng kasiyahan. Dito niya makakasama ang mga taong gawin ang kanyang buhay na lubhang mahalaga. Dito niya malanghap ang tunay na sariwa’t nakapagpapasiglang simoy ng hangin. At dito sa Paraiso, siya ay makakakain ng mga pagkaing labis niyang minimithi at mga inuming tanging nasa guniguni lamang ng kanyang kaisipan sa ngayon.

Tuesday, December 1, 2009

Bakit May Kabilang Buhay



Maraming tao ang naniniwala na may dahilan para sa ating pananatiling buhay at kadalasan ito ay batay sa relihiyon. Maaaring isang napaka malalim na paniniwala na ang tanging dahilan kung bakit tayo ay nandidito sa mundo ay dahil kinakailangan nating magsilbi para sa isang layuning bahagi sa isang dakilang plano. Ang ating pag-iral ay isa lamang maikling hakbang, isang 'pagsubok' bago tayo pumunta sa mas totoong buhay. Ito ay isang napaka-matibay na paniniwalang mahirap baliwalain, kahit sa mga taong hindi naniniwala nito.

Sa buong kasaysayan nagkaroon na ng maraming bilang ng mga tao na may ginawang sakripisyo para sa kapakanan ng iba, kahit ang sariling buhay ay ibinigay para sa kanilang mga ipinaglalaban. Marahil sila ay namatay na may kasiyahan sa pagkakaalam na sila ay mayroong nagawang isang makabuluhang kontribusyon sa pag-unlad ng sangkatauhan. Maaaring tama sila, ngunit ano ang kanilang nakamit? Ang isang mas mabuting buhay para sa mga naiiwan na kung saan ang lahat ay nagpapasalamat?

Ngunit may ilang mga tao na hindi kumbinsido na mayroong "kabilang buhay." Gayunpaman, ang hinaharap ay hindi maaaring baliwalain dahil lamang sa iilang hindi kumbinsido nito. Kung ang Tagapaglikha ay kayang gumawa ng kahit ano, at wala ng susunod pa maliban sa mundo ito, tiyak ang Kanyang ginawa ay hindi kanaisnais para sa atin. Madalas nating makita ang mga tanda ng mga kamay ng Tagapaglikha bilang tagapagpanatili sa ating mundo, ngunit nakikita din natin ang kawalan ng katarungan. Dahil ang Maylikha ay makatarungan, dapat lamang na pagkatapos sa mundong ito mayroon pang isang naghihintay na magbibigay ng kabayaran sa mga taong nagtitiis, at katarungan sa mga gumawa ng kamalian.

Upang magkakaroon ng iba’t-ibang mga karanasan, ang mga disenyo ng bawat kapaligiran ay ginawa ng Maylikha ayon sa kinakailangan. Ang mga lugar ng gantimpala at kaparusahan ay dapat na ganap na naiiba. Kaya nilikha Niya ang dalawang mundo: ang daigdig na ating ginagalawan ngayon at ang susunod pagkatapos nito. Ang ngayon ay kaharian ng natural na mga batas, at nandirito ang lahat ng karapat-dapat para sa ating mga espirituwal na pakikibaka. Ang susunod ay kaharian ng espirituwal na mga batas; at nandodoon ang lahat ng karapat-dapat para sa kasiyahan ng mga gantimpala.

Ang susunod na mundo ay isang mahalagang bahagi ng tunay na pagsamba. Ang sinaunang mga propeta, mga iskolar, at mga pantas ay laging tumutukoy sa kabilang buhay. Ang mga aklat at mga kasulatan ay gumawa ng maraming mga pagbabanggit nito. Walang pag-aalinlanganan na sa buong kasaysayan, ito ay isang batayan ng lahat ng porma ng pananampalataya, na mayroong susunod na mundo, mayroong kabilang buhay.

Hindi lamang para sa katarungan, ngunit para sa ating tunay na gantimpala. Ang tunay na kahanga-hangang karanasan sa pagiging isa sa mga tatanggap ng gantimpala sa paggawa ng mabuting gawain dito sa mundo, ay maaari lamang na maranasan sa isang lupain na sadyang ginawa para sa gantimpala at pagkamalapit sa Walang-hanggan. Ang mundong ito ay ganap na naka-disenyo para sa mga hamon; ang susunod na mundo ay ganap na naka-disenyo para sa kasiyahan at tuwa kasama ang Maylikha. Iyon ang dahilan kung bakit may mga pangangailangan na magkaroon ng dalawang kaharian. Iyon ang dahilan kung bakit ganito ang ating mundo. Ang bawat aspeto ay isang pagsubok at paghamon.

Ang susunod na mundo ay dinisenyo para sa kanyang sariling layunin, kung saan matutunghayan ang puro at lubos na kaligayahan. Kapag inilagay sa kanilang tamang pananaw, ang lahat ng mga problema sa buhay ay maging maliwanag. Hindi maging madali, hindi maging kaaya-aya, ngunit maging maliwanag. At kapag naiintindihan ng isang tao ang paghihirap, ang kanyang mga pasanin ay mapagaan ng lubosan. Kaya maaari pa rin tayong magkaroon ng kapanatagan ng kaluluwa at kapayapaan ng isip. Gayon pa man ang tunay na mundo ay ang mundo na darating pa. Ito ang tinatawag na Paraiso.

Wednesday, November 4, 2009

Ang Tao



Sa inihayag na mga kasulatan makakahanap tayo ng maraming mga obserbasyon na nagbigay ng liwanag sa kaisipan ng tao at sa kanyang magkasalungat na kalooban. Sa walang pag-aalinlangan wala ng mas kahanga-hanga pa, mas maselan at sensitibo sa lahat ng nilikha liban sa tao. Kasabay nito, siya ang may pinakamalaking magkahalong salungatan. Siya ay mahina, ngunit humahanga sa lakas. Siya ay mahirap ngunit baliw na baliw sa kayamanan.Siya ay may kamatayan ngunit naghahahangad ng buhay kawalang-hanggan. Siya ay isang tagapagmana ng isang daang karamdaman at mga sakit ngunit naghahanap ng kalusugan at kaligayahan. Siya ay may mahinang damdamin ngunit maraming ambisyon. Ang kanyang mga pangangailangan at ang kanyang hinahangad ay walang hanggan. Siya ay mas masilan pa kaysa sa bula ngunit hindi mapakali. Ang kanyang mga damdamin at emosyon ay nagbabago sa bawat sandali. Ang kanyang pagkauhaw ay di matatapos.Siya ay hindi nagpapahinga makamtan lamang ang mataas na karangalan ngunit hindi rin nasisiyahan. Kung ano ang meron siya para sa kanya ay wala itong alindog habang kung ano ang wala siya ay palagi niya itong hinahanap upang kanyang makamtan. Itong limitadong mundo, ang panandalian buhay, ay hindi sapat para sa pagtupad ng kanyang hinahangad at mga pangarap. Ngunit sa mga magkasalungat na ito, sa kataasan ng kanyang ambisyon at ang bagabag ng kanyang kaluluwa, doon nakatago ang mga lihim ng kaluwalhatian ng tao at sa kanyang mataas na pwesto bilang Vicegerent (Katiwala) ng Diyos sa lupa. Ito ay kahanga-hanga, ang kakaibang uri ng kanyang likas na katangian na kung saan sapilitan sa kanya upang tanggapin ang mapanganib na responsibilidad bilang katiwala, matapos ang mga langit, ang lupa at ang mga bundok ay tumangging pasanin ang mga ito.

“Katotohanang Aming inihandog ang Amanah sa kalangitan at kalupaan at sa kabundukan, datapuwat tumanggi sila na dalhin ito at sila ay nangangamba rito, at ang tao ay nagpasan nito. Katotohanang siya ay hindi makatarungan at walang muwang.” (Qur’an 33:72)

Tuesday, November 3, 2009

Ang Dalawang Yugto ng Buhay



Ang buhay ng tao ay isang natatanging palatandaan na wala ng iba pang halimbawang matatagpuan sa buong kalawakan ng sansinukob. Ang tao ay makatwirang tinawag na “pinakamahusay sa lahat ng mga nilikha”, na nangangahulugang ang pinakamahusay at pinaka-mabuluhang “nilikha” sa lahat ng mga bagay na nalikha. Ang ganyang “makabuluhang nilikha” ay hindi maaaring nilikha nang walang dahilan. Ang Maylikha ng tao ay lumikha sa kanya ayon sa isang espesyal na plano. Ang Kanyang layunin na ang tao ay dapat gugugol ng panahon ng pagsubok dito sa kasalukuyan, hindi lubos na mundo at kasunod nito, ayon sa kanyang mga gawa, siya ay magkaroon ng karapatang manahan sa isang sakdal at walang hangganang mundo, ang tinatawag na Paraiso.

Ang Maylikha ay lumikha ng mundong ito, bilang isa sa kalahati ng isang pares - ang unang kalahati ay ang kasalukuyang mundo, kung saan tayo ay namumuhay pagkatapos tayo ipinanganak, at ang isa pang kalahati ay ang walang hangganang mundo kung saan titira tayo pagkatapos ng kamatayan. Ginawa ng Maylikha ang tao bilang isang walang hangganang nilikha at hinati ang kanyang buhay sa dalawang yugto - ang panahon bago dumating ang kamatayan o ang buhay sa mundo at ang panahon pagkalipas ng kamatayan o ang buhay pagkabuhay muli. Ang limitadong panahon bago ang kamatayan ay sinadya upang maging isang pagsubok para sa tao, habang ang panahon ng pagkabuhay muli ay ang panahon para sa kanyang mga gantimpala o parusa, batay sa kanyang pagganap sa mga pagsubok sa buhay na ito. Ito ang pamamaraan ng buhay sa mundo batay sa pagbalangkas ng kanyang Manlilikha. Ang tunay na layunin sa paglikha ay para piliin ang mga angkop na tumira sa mundo ng Paraiso.

Monday, November 2, 2009

Ang Pagkakalikhang Plano ng Diyos



Sabi ng isang dalubhasa sa pilosopiya mula sa kanluran, na lumilitaw na ang tao ay isang estranghero sa malawak na sanlibutan. Tila ang tao ay hindi ginawa para sa mundo, ni ang mundo na ito ay ginawa para sa tao. Parehong tila hindi magkabagay.

Ang tao ay ipinanganak na may potensyal na walang hanggan, ngunit sa kasalukuyan mundo makahanap lamang siya ng napaka-limitadong gamit para sa mga ito. Ayon sa kanyang likas na katangian, ang tao ay nagnanais na mabuhay magpasawalang-hanggan, ngunit di magtagal, at di man niya gusto, ang kamatayan ay darating upang taposin ang kanyang buhay. Siya ay kumupkop ng katakut-takot na dami ng mga hangarin sa kanyang puso, ngunit ang mga ito ay hindi kailan man natupad. Siya ay nagtalaga ng isang buhay ng mga pangarap sa kanyang kaisipan, ngunit ang mga pangarap na ito ay hindi kailanman maisasakatuparan. Sa ganitong kalagayan, ay walang pagkakaiba sa pagitan ng isang mahirap na tao at ng isang mayaman. Bakit hindi magkabagay ang tao at ang kasalukuyan mundo? Maaari nating makita ang mga sagot kung ating maunawaan ang Paglikhang Plano ng Diyos.

Ang katotohanan ay ang Diyos - ang Maylikha ng tao, ay lumikha ang tao ayon sa Kanyang plano. Para maging malapit sa planong ito ay kinakailangan para sa isang tao na magkaroon ng isang masusing pag-unawa ng kanyang sarili - tulad ng paggawa ng isang makina ay maaari lamang mauunawaan kung pag-aralan natin ang mga disenyo ng makinista na gumawa nito. Bukod sa isip ng makinista, walang iba pang mga bagay na maaaring magpaliwanag kung para sa ano ang makina ay sinadya. Ang kalagayan ng tao ay magkatulad.

Sunday, November 1, 2009

Ang Tao, Ang Tanong



Sa ating buhay, mayroong isang katanungang nananatili sa likod ng bawat katanungan. Ito ay sagot sa isang malalim at matinding katanungang hindi nasasagot sa ibang paraan, "Ano ang kahulugan ng aking buhay?" Para sa isang taong nagtatanong nito, na hindi makakahanap ang sagot mula sa mga tradisyon, siyensiya, sikolohiya, sining at panitikan; sa isang taong hindi nasisiyahan sa kahit ano pa man maliban sa pagkakaroon ng mga kasagotan sa mga tanong na ito, siya ay handang damhin ang antas na lampas na sa limang pandamang bahagi ng tao.

Ano ang layunin ng paglikha? Bakit ako umiiral at bakit ako nandirito. Ang mga ito ay iilan lamang sa mga palaisipan ng bawat tao mula sa simula. Ang buong sansinukob na umiiral ay nagpahiwatig na mayroong isang taga-paglikha. Ang mga disenyo ay nagpapahiwatig ng isang tagagawa. Samakatuwid, kailangan nating malaman ang mga layunin ng pag-iral upang magkaroon ng kahulugan ang buhay at upang gawin kung ano ang kapaki-pakinabang. Gayunman, sa buong kapanahonan, nagkaroon ng mga taong itinanggi ang pag-iral ng Diyos. Gayon pa man, karamihan ng sangkatauhan ay naniwala at patuloy na naniniwala sa pagkakaroon ng isang Makapangyarihang lumikha sa mundong ito na may layunin. Para sa kanila, ang pinaka-mahalaga pa rin ay ang malaman ang tungkol sa Maykapal at ang mga layunin kung bakit Niya nilikha ang tao.

Bilang bunga ng paghahanap ng mga kasagutan, ang iba't-ibang mga dalubhasa sa pilosopiya na nagmumuni-muni tungkol sa tanong na ito ay nagkakaroon ng hindi mabilang na mga sagot, kung saan ang lahat ay batay sa mga pagpapalagay lamang, na hindi maaaring mapatunayan. Marami ring mga taong nagsasabi at patuloy sa paniniwala na walang layunin ang pagkalikha ng mga tao. Ayon sa kanila, ang pag-iral ng tao ay isang produkto lamang ng pagkakataon. Dahil sa walang kaalaman sa mga layunin ng buhay, ang pag-iral ng tao ay nawawalan ng kahulugan at nasasayang lamang, at ang gantimpala ng isang buhay na walang hanggang kaligayahan sa hinaharap ay lubos na nawawasak. Samakatuwid, isang bagay na napaka-halaga para sa tao ang makahanap ng tamang kasagotan sa isang tanong: "Bakit nandito tayo?"

Tuesday, October 20, 2009

TFM Radio Kuwait, online na!!!!!


At last, ang matagal nating hinihintay ay nandito na, yes, mga bro and sis, nagsimula nang mag-test broadcast ang TFM-radio dito sa Kuwait. Hindi ko na habaan pa ang balita, kayo na ang bahalang maki-chikka, visit na sa http://www.tfm-radio.com
at simulan na ang mag-emote (mag-reminisce) sa inyong mga nakaraan. Sabi nga, music is the soundtract of our lives, kaya go mga kabayan, ikalat nyo sa buong mundo. Mabuhay ang tfm-radio.

Saturday, October 3, 2009

Mga Antas ng Hangarin


Nadiskubre ng mga may-alam na mayroong limang uri ng mga hangarin na nasa ating loob, na naisaayos sa pagkakasunod ng katindihan at kompleksidad, ayon sa mga antas ng kanilang pagsisibol.

Ang una at pinakabatayan, ay ang hangarin ng pagkain, kalusugan, seks, at pamilya. Ito ay kinakailangan para sa ating pamamalagi. Ang pangangailangan ng pagkain at seks ay inihayag na mga hangaring pangkatawan, at ito ay hangarin din ng mga hayop. Kahit ang tao ay nabuhay na mag-isa sa isang napakalayong isla, siya ay nangangailangan pa rin ng pagkain, kalusugan, at pagbigyang kasiyahan ang kanyang pangangailangang sekswal.

Ang pangalawa ay ang hangarin para sa kayamanan. Tayo ay nag-isip na ang pera ay makagarantiya upang tayo ay mananatiling nasa mabuting klase ng buhay. Ang pangatlo ay ang kagustuhan ng karangalan at lakas. Gusto nating kontrolin ang iba pati na rin ang ating mga sarili. Sa pang-apat na antas, ang hangarin ng karunungan. Iniisip natin na ang magkaroon ng karunungan ay makapagbigay sa atin ng kaligayahan. Ang kayamanan, karangalan, at lakas, ay tinatawag na mga hangaring makatao. Ang mga ito ay tumubo sa atin na kabahagi sa ating pakikihalubilo sa lipunang makatao, at binigyan natin ito ng kasiyahan sa pamamagitan ng ating pakikiugnayan sa ibang mga tao.

Ang panlimang antas, ay ang hangaring pang-ispirituwal. Dito naintindihan natin na mayroong mga bagay na mas mataas pa sa ating pananaw na siyang namahala sa ating mga buhay. Naunawaan din natin na sa mga bagay na ito tayo ay dapat makiugnay. Nang ang panlimang hangarin ay nagising, wala tayong alam kung paano ito pagbigyan ng katuparan. Ang hangaring ito ay tinawag na “tuldok sa puso,” kung saan ang layunin ay ang mas mataas pa sa kasalukuyang mundo na ating ginagalawan. Dito sa panghuling antas matutunghayan ng bawat isa ang nakawi-wiling estado ng pag-iral. Sapagkat habang umuusad ang antas ng ating pang-unawa, matutunghayan natin ang walang kataposang hangarin na marating ang susunod pang mas mataas pang antas ng pag-iral. Habang tayo ay nasa ganitong estado ng pamumuhay, ating mararanasan ang isang uri ng pamumuhay na puno ng walang katumbas na kaligayahan. Isang uri ng pag-iral na tanging ang nakakalam lamang nito ay yaong mga taong nakarating na sa antas na ito. May mga taong nakarating na sa panlimang antas. (uaya101@gmail.com)

Friday, October 2, 2009

Ang Kasiyahan


Lahat tayo ay gustong sumaya o tumanggap ng kasiyahan. Para sa isang tao, ang kasiyahan ay ang mga masasarap na pagkain, para sa iba, ang manalo sa larong chess, o ang pagkapanalo ng kanyang paboritong sport team. Nangarap ka minsan na sana ay manalo ng milyon-milyon sa lotto, samantalang ang iyong kaibigan ay masaya na kapag mabawasan man lamang ng konti ang kanyang timbang. Iba’t-ibang katayuan ng buhay, iba’t-ibang uri ng kaligayahan.

Mayroon lamang isang problema sa paksang “kasiyahan.“ Kung talagang usisahin natin ang ating mga buhay, ating madiskubre na walang ibang maiwan sa lahat ng mga bagay na ating ginawa at nakamtan maliban sa alaala. Tayo ay naghahabol ng mga kasiyahang dumadaan sa ating landas, subalit sa sandaling matamo na natin, ang mga ito ay naglalaho na parang bula.

Nang tayo ay nasa kindergarten, gusto nating palaging nananatili doon. Tayo ay nag-isip na ito ay masayang lugar, saan ang mga bata ay "nagkaroon ng kanilang malaking kaligayahan" at matuto ng bago at nakakagalak na mga bagay. Pero nang tayo ay nasa eskwela na, hindi tayo makapaghintay na makaabot na sa mataas na paaralan. Sa mataas na paaralan, ang pangarap ay ang kolehiyo, at sa kolehiyo, ay ang matagumpay na propesyon. Ang susunod na katayuan ay palaging mas mabuti sa ating tingin at mas lalong nakakaakit. Subalit ito ba ay talagang ganoon?

At mayroon pang ibang paksa: Nang makuha na natin ay ating gustong kunin, ang kasiyahang nadarama ay panandalian lamang. Gaya ng isang taong gala sa desyerto at uhaw na uhaw at naghahangad ng isang basong tubig. Nang makahanap na ng tubig, tayo ay galak na galak sa unang pagsipsip, subalit sa patuloy nating pag-inom, nababawasan ang ating kagalakan. Sa bandang huli, nalilimutan pati natin na tayo ay uhaw na uhaw. Sa madaling salita, sinasayang natin ang buong buhay sa paghahabol ng multo ng kasiyahan. At kahit na mahagilap natin ang multong iyon, nangangailangan lamang ng mahigit isang minuto para ito ay maglahong muli. (uaya101@gmail.com)

Thursday, October 1, 2009

Editoryal, Pag-usapan Po Natin!, October 2009 Issue




Tinanong ko ang karamihan sa mga tao kung ano ang nais nila sa buhay, at nakakuha ako ng parehong sagot, "Gusto kong maging masaya." Karamihan ay naniniwala na ang kaligayahan ay isang bagay na maaaring makamit at maangkin ng tuluyan. Inaasahan natin na darating ang panahon kung saan sa wakas tayo ay magiging masaya, ngunit hanggang sa ngayon ito pa rin ang patuloy nating inaasahan. Gusto nating makarating sa tuktok ng Gulong ng Buhay at manatili doon. Ang layunin ay nananatiling mailap. Ang "kaligayahan na walang hanggan" ay hindi kailanman matatagpuan sapagkat habang nandirito sa munso ay imposibleng makamtan ang kasayahan at manatiling masaya. Kung ang buhay ay batay sa pagkuha ng kaligayahan, tayo ay laging kakapusin dahil ang buhay ay laging nagbabago na parang gulong na umiikot.

Mas mainam pa ang maghanap na lamang ng "kagalakan." Ang kagalakan ay may kaugnayan sa kaligayahan, ngunit ito ay isang mas malalalim na karanasan. Sa paghahanap ng kaligayahan ang isang indibidwal ay nakatutok lamang sa kanyang sarili, ngunit inaalis ng kagalakan ang isang tao sa pagiging isang sakim at pagkaabala sa sarili lamang at nagbibigay ng daan para makialam sa kapakanan ng iba. Ang kagalakan ay isang karanasan na nagkokonekta sa atin doon sa mas mataas pa sa atin. Inilabas ng kagalakan ang ating mga sarili upang makikipag-ugnayan sa iba. Ang kagalakan ay maaaring magbigay-lakas sa atin mula sa una hanggang sa huling bahagi ng buhay. Kung handa tayong isuko ang paghahanap ng kaligayahan, maaari nating mahanap ang kagalakan. Sa Gulong ng Buhay ito ay umiiral na malapit sa gitna kung saan ang kaligayahan at paghihirap ay natutugunan at nakihalubilo.

Mayroon akong nabasa noon na ang salitang "kaligayahan" ay nagmula sa parehong ugat ng salitang "nangyayari" kaya inaakala ko na ang kaligayahan ay maaaring batay sa kung ano ang nangyayari. Kung masasayang mga bagay ay mangyayari, kasunod ay pagiging masaya. Subalit iba ang tinatawag na kagalakan.

Noong ako’y nasa kapanahonan pa ng pagiging desperado, isang kaibigan ang nagsabi sa akin na "ang kaligayahan ay isa sa mga bunga ng Espiritu, at ang sinuman na may “Banal na Espiritu” sa loob niya ay may kaligayahan. Dahil hindi ko nakita ang kaligayahan sa iyong buhay, dahil wala sa iyo ang Banal na Espiritu.”

Ang taong ito ay nalilito kung ano ang "saya" sa "ligaya", sapagkat ang dalawang ito ay may kaibahan. Totoong hindi ako masaya sa mga sandaling iyon ng aking buhay. Subalit ang kagalakan ay nandoon pa rin. May kagalakan sa kaalamang kahit anong mangyayari, kahit sa gitna ng kasuklam-suklam na kalagayan, alam ng Diyos ang lahat ng mga bagay-bagay at ako ay nabubuhay para sa kung ano ang mabuti. Kagalakan kahit sa gitna ng pighati sapagkat alam ko na kahit magpatuloy ang aking buhay sa ganoong kalagayan, hindi pa iyon ang "katapusan" ng kuwento.

Ako ay namumuhay na patuloy na tumatakbo sa aking kaisipan ang kasabihang, "hindi ko alam kung ano ang hinaharap, ngunit alam ko Sino ang humahawak ng hinaharap." Nais kong maging maligaya, sino ba ang ayaw? Subalit mas gugustohin ko sa halip ay ang kagalakan. Kagalakan na tumatagal kahit na sa gitna ng mga pagsubok ng buhay. Kagalakan na hindi nakasalalay sa mga pangyayari. Ang kagalakan ay lakas. Ang kagalakan ay walang hanggan. Kahit na ang aking puso ay dinudurog, kahit na ako’y mawalan ng pag-asa, at mga pangarap ko’y nabibigo, at alisan ng materyal na mga bagay-bagay, akin pa rin ang kagalakan. Maaring hindi palaging may ngiti sa aking pisngi, ngunit sa isang mas malalim na antas ng aking kaluluwa, may kagalakan sa aking puso. Hindi ang kaligayahan ng mga pangyayari.
Ngunit ang kagalakan sa mas mataas na antas ng kamalayan, ang kagalakan sa espiritu. Ito ang tinatawag na kagalakan sa Panginoon.

Ullessis Ahmad Yusuf Abaya

Wednesday, September 16, 2009

Ang Mayamang Negosyante na may Apat na Asawa



Noong unang panahon, mayroong isang mayamang negosyante na nagkaroon ng apat na mga asawa.

Mahal na mahal niya ang ika-4 niyang asawa. Binibigyan niya ng mga mamahaling kagamitan, masasarap na mga pagkain. Inaalagaan niya ito at wala siyang ibinigay dito maliban lamang sa kung ano ang pinakamahusay o pinaka-the best.
Mahal din niya ang kanyang pangatlong asawa. Proud na proud siya nito at lagi niya ito ipinakita at ipinagyayabang sa iba at sa kanyang mga kaibigan. Gayunman, takot siya na baka balang araw ang asawang ito ay tatakbo palayo at sasama sa ibang lalaki.

Iniibig din niya ang kanyang ikalawang asawa. Siya ay napaka-maalalahanin, pasensyosa at sa katunayan siya ang katiwala ng mayamang ito. Tuwing ang negosyante ay magkaroon ng mga problema, siya ay laging bukas sa kanyang pangalawang asawa at siya lagi ng tumutulong sa kanya na makaahon sa kanyang mga suliranin sa lahat ng panahon.

Ang unang asawa naman isang napaka-tapat at napakalaki ang kanyang kontribusyon sa pagpapanatili ng kanyang yaman at mga negosyo pati na rin ang pag-aalaga ng bahay. Gayunman, ang mayamang negosyante ay walang pag-ibig sa unang asawa at kahit na mahal na mahal siya kanyang unang asawa, hindi niya ito pinapansin o inaalagaan man lang.

Isang araw, nagkasakit ang mayamang negosyante. Nang nalaman niya na siya ay malapit ng mamatay, napag-isipan niya ang kanyang buhay na marangya at ang kanyang mga kayamanan at sinabi sa kanyang sarili, "Ngayon mayroon akong apat na mga asawa. Ngunit kung ako ay mamamatay, mag-iisa na lang ako. Napakalungkot sa aking libingan."
Kaya nagtanong siya sa ika-4 niyang asawa. "Minahal kita ng higit sa lahat. Binigay ko sa iyo ang pinaka-marangyang buhay, at inaalagaan kita. Ngayon ako ay mamamatay na, maaari bang sumunod ka sa akin sa libingan upang samahan mo ako
"Hindi pwedi!" sagot ng ika-4 na asawa sabay alis na wala ng pasabi.
Sa sagot ng ika-4 na asawa ay parang hiniwa ng matutulis na kutsilyo ang puso ng mayamang negosyante.

Pagkatapos tinanong niya ang pangngatlong asawa, " Minahal kita. Proud na proud ako sa iyo. Ngayong ako ay agaw-buhay na, ikaw ba ay susunod sa akin upang samahan ako sa aking libingan?"

"Hindi!" sumagot ang pangatlong asawa. "Ang buhay ay napaka-sarap dito sa mundo, at ako ay mag-aasawang muli kapag patay ka na!" Parang nawasak ang puso ng mayamang negosyante at siya ang nanglamig sa kanyang karirinig.

Pagkatapos nito ay nagtanong siya sa kanyang pangalawang asawa, "Ako ay laging nakabukas para sa iyo at sa iyo ako laging humihingi ng tulong at lagi mo akong tinutulungan sa aking mga problema. Ngayon, kailangan ko ang inyong tulong muli. Kung mamatay ako, ikaw ba ay susunod sa akin upang samahan ako sa aking libingan?"
"Ikinalulungkot ko, ngunit hindi kita matulungan sa oras na ito!" Sumagot ang pangalawang asawa. "Ang kaya ko lamang gawin ay ang paghatid sa iyo hanggang sa iyong libingan." Ang sagot na ito ay tulad ng isang kulog para sa mayamang negosyante at mas lalong siyang nalungkot.
Pagkatapos isang ang boses ang kanyang narinig: "Sasama ako sa iyo. Susundan kita kahit saan ka pupunta." Tumingin ang mayamang negosyante sa kanyang ulunan at doon nakita niya ang kanyang unang asawa. Payat na payat, katulad ng isang taong nagdusa mula sa malnutrisyon.
Labis na nalungkot, ang matandang negosyante ay nagsabi, "dapat ikaw pala ang mas inaalagaan ko noong kaya ko pa!" At ang matandang mayaman ay sising-sisi at naghihinayang hanggang sa kanyang huling hininga.

Lahat tayo ay mayroong apat sa asawa sa ating buhay.
Ang pang-4 na asawa ay ang ating mga katawan. Kahit anong pagsisikap natin upang ito ay magiging magmukhang maganda at mabuti, ito ay aalis sa atin kapag tayo ay mamatay.

Ang ating pangatlong asawa ay ang ating mga ari-arian, katungkulan at yaman. Kapag mamamatay tayo, lahat ng ito ay mapupunta sa iba.

Ang pangalawang asawa ay ang ating mga pamilya at mga kaibigan. Gaano man sila kalapit sa atin habang tayo ay nabubuhay, maaari silang manatili sa ating piling hanggang sa kung saan tayo ililibing.

Ngunit ang UNANG asawa ay sa katunayan ang ating kaluluwa, madalas nating napapabayaan dahil sa ating paghahanap ng mga materyal na kayamanan, katanyagan, katungkulan, at makamundong mga pagnanasa.

Ngunit tandaan natin, ito lamang ang tunay at bukod tanging susunod sa atin, saan man tayo pupunta.
Marahil ay isang magandang ideya na alagaan at palakasin natin ito ngayon, habang kaya pa natin, sa halip na maghintay tayo sa oras ng ating paghihingalo at dumadaing ng labis na panghihinayang.