Kahirapan na Pangkalahatan

Sa isang news report mula sa Marketwire, ang kasalukuyang pang-ekonomiyang krisis ay sistematiko at pang-madla. Sa buong mundo, lumulubog ang pagiging optimismo ng mga mamimili, at walang rehiyong hindi tinatablan, kahit na ang umuusbong na Pamilihan – na dati ay malakas na tagapag-alaga ng pandaigdigang kompiyansa ng mga mamimili - ay pinapakita rin ang isang matarik na panghihina ng kanilang pagiging optimismo. Ang usapin ay nakasentro sa bansang Tsina, kung saan nakarehistro ang 42% na pagbagsak ng pangkalahatang optimismo mula sa nakaraang taon. Bilang tugon sa krisis, ang karamihan ng mga mamimili sa buong mundo ay gumawa ng mga pagbabawas mula sa kani-kanilang mga pam-pamilyang badyet.

Dahil ang ilang mga pulitiko ay hindi maintindihan ang katotohanan na ang ating mundo ay naging isa ng buo, sinasabi nila na "ang krisis ay sa ibang lugar lamang, wala dito sa atin." Ngunit sa katunayan, ang mundo ngayon ay isa nang sistemang magkakaugnay-ugnay. Dahil dito, sa kabila ng antas ng pag-unlad ng anumang bansa (pang-ekonomiya, pang-industriya, atbp.), kahit anong lumilitaw sa alin mang bahagi ng mundo ngayon ay umalingawngaw sa lahat ng dako. Bilang karagdagan, hindi natin masabi kung gaano kalakas itong mangyayari sa iba't-ibang lugar, dahil hindi natin alam ang tunay na istraktura ng bawat bansa sa pangkalahatang sistema.

Ang kahirapan ay nagsimula sa isang bagay na pangmadla o napagkaisahang dahilan para sa ating lahat – ang PERA. Gayunman, malapit na nating matuklasan na tayo ay lubos na umaasa sa isa’t isa sa lahat ng bagay! Isang payo lamang para sa lahat, mula sa pamahalaan hanggang sa mga karaniwang mamamayan: huwag gawin ang anumang laban sa iba; bawasan ang masyadong pagpapahalaga sa sarili; magbigayan, at tumulong sa iba. Kahit papano, ang mga kilos na ito ay pang-kontra sa kahirapan. (UAYA)

Bakit Mayroong Kahirapan?

Ayon sa isang online report ng Journal.com, nakakatakot ang prediksiyon ng International Labor Organization (ILO). Aabot daw sa 113 milyon ang mawawalan ng trabaho sa Asya sa taong ito at kabilang sa grabeng maaapektuhan ay ang Pilipinas. Ayon sa ILO, ito ay mahigit sa 22.3 milyon noong 2008 na bunga ng tinatawag na global economic crisis na dikuno’y patuloy na lulubha ngayon taong ito at aabot hanggang sa 2010. Bunga ng umiiral na problema, ang mga bansang tulad ng Malaysia, Thailand at South Korea ay huminto na sa pagbibigay ng working permit sa mga dayuhang manggagawa tulad ng mga Pinoy. Bakit nga naman aagawan ng hanapbuhay ang kanilang sariling mamamayan? Maging ang mayayaman na bansa tulad ng Estados Unidos, Middle East at iba pang bansa sa Europa ay nagsimula na ring maghigpit sa pagpasok ng mga dayuhang manggagawa. Ang ibig sabihin nito, mabilis na kumikipot ang mundo ng mga manggagawang dayuhan kabilang na rito ang sandamakmak na OFWs. Gaya ng alam ng lahat at maging ng buong mundo, ang OFWs ang siyang pangunahing export ng ‘Pinas kaya napapakilos pa ang operasyon ng gobyerno. Bakit umaabot pa tayo sa ganito? Bakit karamihan sa atin ay kailangan pang dumaranas ng kahirapan? Ang hirap at pasakit ba ay kakambal na sa ating buhay?

Ang lahat ng bagay na umiiral dito sa mundo, lalo na ang mga negatibong mga bagay, ay kinakailangan hanggang maituwid natin ang ating mga sarili. Ang isang tao ay uusad lamang ng pasulong kapag siya ay nakaramdam ng pangangailangang iwanan ang kanyang kasalukuyang kalagayan, dahil masama ang kanyang naramdaman dito. Ang kahirapan ay nagbibigay sa atin ng pagkakataong matoto upang maging bihasa sa iba’t-ibang antas ng ating pamumuhay at gumawa ng mga hakbang upang hindi na muli danasin pa ang mga di kanais-nais. Sinasanay nito ang ating mga sarili upang makita ang mga layuning nasa hinaharap ng mas maaga, at ang magiging bunga nito. Ang sama-samang paghihirap ay maaaring magbubunga ng sama-samang paghahanap ng solusyon at magbibigay daan upang tayo ay magkakaisa. Sa kasong ito, ang isang tao ay uusad papunta sa kanyang mga layunin at nanaisin niya ang mga ito ng taos-puso, at gumagalaw siya ng pasulong, sa halip na hayaang ang kahirapan ang magtulak sa kanya papunta dito. Samakatuwid ang kahirapan ay mayroong kadahilanan. Sisiguradohin lang natin na ang paghihirap at ang aral nito ay lubos na naunawaan upang tuluyan nang maiwasan ang paghihirap muli. (UAYA)

Pagkakaroon ng Layunin sa Buhay ay Mabuti

Sa isang pag-aaral sa bansang Hapon kamakailan, ay nalaman na ang mga taong mayroong mga dahilan upang mabuhay ay mas mababa ang panganib ng kamatayan kaysa sa mga taong wala. Sabi ng mga nananaliksik, na sa paghahanap ng layunin sa buhay ay maaaring maiwasan ng isang tao ang panganib laban sa atakeng serebral o stroke dahil lang sa stress. Ang tanging bagay na hindi pa nila nalaman ay ang dahilan ng pagkakaiba-iba nga mga layunin.

Kung ganon, hindi mo kailangang maging isang siyentipiko upang mapagtanto na ang isang layunin na "kumikinang" para sa iyo mula sa malayo ay gaganap o magbibigay at papanumbalikin ang dati mong sigla. Ngunit ang hamon ay upang mahanap ang isang layuning tunay na mapanatili ang nasabing interes habang buhay. Sa katunayan, ito ay halos imposible, na mahanap ang isang pang-matagalang layunin dito sa mundo.Ito ay dahil sa ang lahat ng ating mga layunin ay unti-unting nawawalan ng halaga paglipas ng panahon at dahil sa iba't-ibang mga karanasan sa buhay habang tayo ay tumatanda, at sa pagbabago ng ating mga kagustuhan. O di kaya’y nakuha na natin ang ating mga layunin, at pagkatapos ay wala na tayong inaasam pa hinggil dito.

Subalit mayroong isang layunin na hindi kailanman kumukupas sa sandaling makuha natin ito, at maaaring tatagal habang buhay: ang mga espirituwal na layunin. Ang halaga nito, at ang ating pagnanais para sa mga ito, ay nadadagdagan kasabay sa paglipas ng panahon. Bakit? Dahil sa likas na katangian ng mga espirituwal na mga layunin, na kapag nakuha na natin, matutuklasan natin na ito ay tunay na mas higit pa kaysa sa ating inaakala, at agad-agad nating makita ang mga sumusunod, mas higit pa na antas ng kabanalan na maaaring makamtan natin. Dahil dito, ang pagkamit ng ganitong mga layunin ay walang hanggan, tulad ng layunin mismo, at hindi ito kailanman naglalagay ng hangganan sa ating pagnanais na makamtan ang mga ito.

Kaya ano ba talaga ang espirituwal na mga layunin? Ito ay ang pagsusumikap na makilala at maunawaan ang puwersa ng Kalikasan na namamahala sa buong sansinukob (kasama tayo) at nagtatakda sa galaw ng lahat ng bagay. Sa pamamagitan ng pagtamo nito, malalaman natin ang isang buhay na hindi saklaw ng panahon o espasyo, at lampas sa ating mga sentido, pangkatawang pag-iral.[KabNgayon,UAYA]

EDITORYAL, Pag-usapan Po Natin! May 2009 Issue

Bakit mayroong kahirapan sa mundo at maaari ba nating maiwasan ito? Sa loob ng maraming henerasyon, ang mga tao ay sinubukang mahanap ang mga kasagutan sa mga katanungan. At dahil sila ay patuloy pa rin sa paghahanap hanggang ngayon ay isang patunay na hindi pa rin natagpuan ang kasiya-siyang sagot. Sinubukan ng bawat isa na hanapin ang kanyang sariling mga kasagutan mula sa iba’t-ibang mapagkunan ng impormasyon. Lahat sa atin ay nagkakaroon ng sariling mga pananaw sa mundo, gamit ang mga inaakalang pinaka-maaasahang diskarte bilang gabay. Ang tanong tungkol sa kahulugan ng buhay ay nadagdagan pa ng isang mas global na kawalang-kasiyahan sa pang-araw-araw na paghihirap: Para saan ang ating paghihirap? Sa tanong na ito, hindi tayo naging kontento, kahit na ang mga pang-araw-araw nating mga ninanais ay nagbigay sa atin ng pansamantalang kasiyahan. Kahit na makuha man natin ang ating mga layunin, di magtagal, mararamdaman nating muli ang sama ng loob. Kung tingnan natin ang mga nakaraan, makikita natin ang haba ng panahong ginugugol natin upang makuha ang mga bagay na ninanais, ngunit ang balik ay ang pagtanggap ng katiting lamang na kasiyahan. Sadya bang ganito ang buhay? May paraan ba upang maunawaan natin ang tunay na layunin ng ating paghihinagpis? Ito ang mga bagay na pag-usapan natin ngayon. Kasama na rito ang pagtuklas ng isang uri ng layunin na kayang magbigay ng bawat isa sa atin ng liwanag upang magsilbing gabay sa ating paglalakbay sa mundong ating ginagalawan.

Muli po naming pinapasalamatan kayong lahat na mga naging bahagi ng KPCCenter. Tatlong taon na po ang dumaan mula noong opisyal na binuksan ang mga pintoan ng ating center para sa kapakanan ng mga Filipino na nandito sa bansang Kuwait. Tunay na sa ating pagkakaisa, maraming mga mabubuti at magagandang pangyayari ang ating napagkasunduan. At muli, sa mga bagay na tayo ay magkakaiba, Pag-usapan po natin kung papaano natin ito mapagkakasunduan.

Ullessis Ahmad Yusuf Abaya, Sr.