Ang Kasiyahan

Lahat tayo ay gustong sumaya o tumanggap ng kasiyahan. Para sa isang tao, ang kasiyahan ay ang mga masasarap na pagkain, para sa iba, ang manalo sa larong chess, o ang pagkapanalo ng kanyang paboritong sport team. Nangarap ka minsan na sana ay manalo ng milyon-milyon sa lotto, samantalang ang iyong kaibigan ay masaya na kapag mabawasan man lamang ng konti ang kanyang timbang. Iba’t-ibang katayuan ng buhay, iba’t-ibang uri ng kaligayahan.

Mayroon lamang isang problema sa paksang “kasiyahan.“ Kung talagang usisahin natin ang ating mga buhay, ating madiskubre na walang ibang maiwan sa lahat ng mga bagay na ating ginawa at nakamtan maliban sa alaala. Tayo ay naghahabol ng mga kasiyahang dumadaan sa ating landas, subalit sa sandaling matamo na natin, ang mga ito ay naglalaho na parang bula.

Nang tayo ay nasa kindergarten, gusto nating palaging nananatili doon. Tayo ay nag-isip na ito ay masayang lugar, saan ang mga bata ay "nagkaroon ng kanilang malaking kaligayahan" at matuto ng bago at nakakagalak na mga bagay. Pero nang tayo ay nasa eskwela na, hindi tayo makapaghintay na makaabot na sa mataas na paaralan. Sa mataas na paaralan, ang pangarap ay ang kolehiyo, at sa kolehiyo, ay ang matagumpay na propesyon. Ang susunod na katayuan ay palaging mas mabuti sa ating tingin at mas lalong nakakaakit. Subalit ito ba ay talagang ganoon?

At mayroon pang ibang paksa: Nang makuha na natin ay ating gustong kunin, ang kasiyahang nadarama ay panandalian lamang. Gaya ng isang taong gala sa desyerto at uhaw na uhaw at naghahangad ng isang basong tubig. Nang makahanap na ng tubig, tayo ay galak na galak sa unang pagsipsip, subalit sa patuloy nating pag-inom, nababawasan ang ating kagalakan. Sa bandang huli, nalilimutan pati natin na tayo ay uhaw na uhaw. Sa madaling salita, sinasayang natin ang buong buhay sa paghahabol ng multo ng kasiyahan. At kahit na mahagilap natin ang multong iyon, nangangailangan lamang ng mahigit isang minuto para ito ay maglahong muli. (uaya101@gmail.com)