Boracay

Ang Boracay ay isang tropikal na pulo na tinatayang matatagpuan 315 km (200 milya) sa timog ng Maynila at 2 km sa hilaga-kanlurang dulo ng pulo ng Panay sa Silangang Visayas sa Pilipinas. Isa ito sa mga sikat na destinasyon ng mga turista sa bansa. Binubuo ang pulo ng mga barangay ng Manoc-Manoc, Balabag, at Yapak (3 sa 17 barangay na binubuo ng bayan ng Malay), at nasa ilalim ng pamamahala ng Autoridad ng Turismo sa Pilipinas na may ugnayan sa Pamahalaang Panlalawigan ng Aklan.

Ang Boracay ay nabibilang sa kumpol ng isla sa Panay sa Kanlurang Visayas. Ito ay maliit lamang at korteng buto. Matatagpuan ang Boracay mga dalawandaang kilometro sa timog ng Maynila. Bahagi ito ng bayan ng Malay sa probinsiya ng Aklan. Binubuo ito ng tatlong barangay: Manoc-Manoc, ang Balabag, at Yapak. Ang Yapak ay nasa hilagang dulo ng isla, Balabag ay nasa gitna, at ang Manoc-Manoc naman ay nasa timog. Ang Boracay ay pinamamahalaan ng Department of Tourism (DOT) kasama ng gobyerno ng Aklan. Ang isla ay may habang pitong kilometro at laking 1083 ektarya. Ang sentro ng isla kung saan naninirahan ang mahigit kumulang 16000 katao, ay patag at makitid. Ang katimugan at hilagang bahagi ng isla ay mas malapad at maburol. Ang pinakamataas na parte ng isla ay ang Bundok Luho na may taas na isandaang metro at nasa hilagang-silangang bahagi ng isla.

Ang Boracay ay unang tinirhan ng mga negrito o ati, kung saan sila ay nagsaka at nangisda ng ilandaang taon. Noong dekada '40 at '50, ang mga Boracaynon ay umasa sa yamang dagat at sa mga plantasyon ng niyog sa isla upang mabuhay. Ang kopra o pinatuyong laman ng niyog ay ikinalakal nila sa mga taga-Aklan kapalit ng bigas at iba pang mga produkto.
Pagsapit ng dekada '60, nagsimulang sumikat ang Boracay sa mga pamilya sa Panay. Nang nailathala ng isang manunulat na Aleman ang isang aklat tungkol sa ganda ng Boracay noong 1978, marami nang nagtungo sa Boracay mula sa iba't-ibang sulok ng daigdig. Simula noon, nabilang na ang Boracay sa mga dinadayo ng mga turista at isa na ito sa mga sentro ng turismo sa bansa. Ang pinakasikat na katangian ng Boracay ay ang pino at puting buhangin sa mga dalampasigan nito.
Maraming nagsasabi na hindi nakabuti sa isla ang pagdagsa ng mga turista pero tiyak na nagbago ang pamumuhay ng mga Boracaynon dahil sa pagsikat ng kanilang tirahan.
Maraming bersyon ng sanhi ng pagkakapangalan sa Boracay. May mga nagsasabi na galing daw ito sa isang lumang salita mula sa lokal na diyalekto: “borac”, na maaaring may kaugnayan sa “bulak”, dahil ang buhangin ay simputi nito. Isa pang bersyon ay nagsasabing galing daw ito sa “bora” o “bula” dahil naalintulad ng mga ati ang puting buhangin sa mga puting bula ng mga alon. Mayroon ding haka-haka na noong dumaong sa isla ang mga Kastila, namulot sila ng mga kabibe at sabi raw ng mga ati na “sigay” ang tawag sa mga iyon. Nang tinanong ng mga Kastila kung ano ang tinatanim ng mga ati, sagot nila ay “boray”, na buto ng gulay. Pinagsama di umano ng mga Kastila ang dalawang salita upang mabuo ang “Boracay”.

Walang paliparan sa Boracay. Ang pinakamadaling paraan para makarating doon mula sa Maynila o Cebu ay ang pagsakay ng eroplano papuntang Caticlan na nasa karatig-islang Panay. Mula sa Caticlan, makakarating na sa Boracay sakay ng bangka. Ang biyaheng bangka ay hindi pa aabot ng isang oras. (fil.wikipilipinas.org)