Ano Ba ang Sakripisyo?

Sa isang mas malawak na pang-unawa, ang 'sakripisyo' ay nangangahulugan ng pagsuko at pagbitiw sa mga bagay-bagay na mahalaga o ninanais. Ang mga bagay-bagay na yaon ay tulad ng oras, kayamanan, kabuhayan, damdamin, pag-uugali, opinyon at adhikain. Ang mga ito ay ating tinalikuran para sa kapakanan ng isang bagay na mas kailangan, mas karapat-dapat o higit na mahalaga. Dapat tandaan, na sa una pa lang, ang pinaka-ugat sa salitang sakripisyo ay nangangahulugan ng pagkatay ng mga hayop o tao bilang handog sa Diyos. Ito ay nangangahulugan ng pagbigay at pagsuko sa Diyos ng ilang mahalagang pag-aari.
Ang sakripisyo ay ang esensya sa buhay ng mga mahusay at matagumpay, ngunit ordinaryong mga tao. Kung wala ito, ang buhay ay di mapayapa, walang pagkakaisa at pakikipagtulungan, puno ng sigalot at alitan. Ang ganitong uri ng buhay ay magdudulot ng pagkamakasarili, pagkamainggitin, at agarang pagbigay-kasiyahan ng mga hinahangad. Bukod dito, walang pamilya o komunidad ang iiral at makamit ang pagkakaisa at lakas kung walang sakripisyo mula sa mga kasapi nito. Dagdag dito, walang pagpupunyagi ng tao na maaaring magtagumpay upang maabot ang layunin nito maliban kung ang isa ay handang magsakripisyo sa mga bagay-bagay na minamahal o ninanais.
Kung ano man ang totoo sa ordinaryong buhay ng tao at mga pagpupunyagi nito, kung anuman ang kanyang likas na katangian o kahalagahan, tiyak na mas totoo ito sa isang buhay na may maka-Diyos na debosyon. Sapagkat ito ay nangangahulugan ng pagsuko ng iyong buong pagkatao sa Diyos, hindi lamang sa iilang mga pag-aari. Kung tutuosin ito na ang pinaka-mataas na antas ng pagsasakripisyo. Ito ay magtatakda para sa isang pakikibaka na walang humpay na ilulusad, sa loob at sa labas ng ating pagkatao, hanggang sa ito ay magiging isang buhay na katotohanan.
Sakripisyo ang pagkain sa binhi ng pananampalataya. Ito dapat ang palaging kasama upang ang landas ng pakikibaka ay maaaring tahakin. Ito ay isa sa mga susi na kapag wala ito ang saradong mga pinto ay hindi mabubuksan. Ito ay totoo kahit na ang landas na kinuha ay pang-personal man, na mayroong hangaring maabot ang mas mataas na antas ng espirituwal at moral, o para sa lipunan, na ang hangarin ay upang hubugin ang isang buhay at isang lipunan tungo sa debosyong maka-Diyos. At ito ay tunay at wagas, kapag ang dalawang mga landas na ito sa mas nanaising magsanib ng sabay-sabay. Sapagka para sa mga dakilang layunin ng buhay at mga landas na mahihirap, mas malaki ang pangangailangan ng sakripisyo. (UAYA)