Paano ang Magsakripisyo

Ang sakripisyo ay maging isang sakripisyo lamang kapag ibigay mo ang isang bagay na iyong iniibig, pinapahalagahan o ninanais. Maaari mo lamang itong ibigay kapalit ng mga bagay na mas mahalaga para sa iyo, mga bagay na higit mong iniibig at ninanais. Anuman ang panlabas na anyo nito - oras, yaman, buhay, kagustuhan, kuro-kuro – ang tunay mong isinasakripisyo ay hindi ang anyo, kundi ang pag-ibig at ang halaga na kalakip dito.

Kung susundin mo ang isang maka-Diyos na debosyon, ikaw ay maging mas handa at kusang loob na maghandog ng isang sakripisyo sa Maykapal habang ang iyong pag-ibig para sa Kanya at sa Kanyang mga gantimpala ay magkakaroon ng karagdagang lalim, bugso at lakas, at habang ang tingin mo sa mga bagay sa iyong isasakripisyo ay lalong lumiliit at wala ng halaga.

Makikita natin na ang pag-ibig ang ugat ng lahat ng bagay. Maaari mong mapagtanto kung ano ang mas higit mong kailangan upang makatulong sa iyo na magkaroon ng lakas ng loob para makapaghandog.

Sa ganoong pag-ibig lamang na ang sakripisyo ay magiging bugso ng kalooban, sa halip na mananatiling isang mosyon ng pagsunod sa isang panlabas na panghihikayat. Pagkatapos nito ay makuha mo ang tunay na galak at kasiyahan sa pagtupad ng mga hinihingi ng pananampalataya.

Tandaan lagi na may dalawang uri ng pananampalataya. Ang isa ay nananatili sa ating mga labi at iyon ay ang pananampalatayang naging pabigat para sa atin. May isa pang uri ng pananampalataya na tagos sa puso, kung saan ito ay nagiging kasiyahan, ikinakatuwa, at ikinagagalak. Kapag ikaw ay may ganitong uri ng pananampalataya, pagdating ng panahon na ikaw ay kinakailangang magbigay ng iyong sakripisyo, sa oras, pera, buhay, opinyon, at iba pa, gagawin mo ito na bukal sa iyong kalooban at may kasamang saya.

Ngunit dapat maging malinaw para sa iyo, na kahit anong bagay na iyong isinasakripisyo, hindi mo ito ibigay sa mga tao, sa mga organisasyon, o kahit kanino man. Binigay mo ang lahat ng mga ito sa inyong sarili. Sapagkat sa oras na ikaw ay nagbibigay at nagkaroon ka ng kasiyahan, tuwa, at galak sa iyong ginagawa, walang ibang nakikinabang sa mga ito maliban sa iyong sarili mismo. Ikaw ba ay mapapagod sa pagbibigay ng paulit-ulit para sa iyong sarili?

Kung gayon, ito ba ay pagkamakasarili? Hindi. Sapagkat ito lamang ay nangangahulugan na tayo ay naniniwala na ang ating tunay na kasaganaan at tagumpay ay nakasalalay sa ating pagpapasakop sa kalooban ng Maykapal. Sa pamamagitan ng sakripisyo ating pinasikapang maabot ang mas mainam at mas mabuting uri ng buhay ngayon habang hinahangad natin ang isang matagumpay na buhay na walang hanggan sa hinaharap.
Samakatuwid tayo ay dapat magpasalamat dahil ibinigay sa atin ang pagkakataon na makapagsakripisyo. Subalit kung ang ating ibinibigay ay para sa iba pang kadahilanan, magiging lubhang mahirap para sa atin ang magbigay ng mas malaki pang sakripisyo, o patuloy na gumagawa nito sa ilalim ng ano mang katayuan o kalagayan. Dapat ang ating mga hangarin ay likas at ang espiritu ng sakripisyo ay hango sa kaibuturan ng ating mga puso. Ito ang sakripisyong tunay at wagas. (UAYA)