Ang buhay ng tao ay isang natatanging palatandaan na wala ng iba pang halimbawang matatagpuan sa buong kalawakan ng sansinukob. Ang tao ay makatwirang tinawag na “pinakamahusay sa lahat ng mga nilikha”, na nangangahulugang ang pinakamahusay at pinaka-mabuluhang “nilikha” sa lahat ng mga bagay na nalikha. Ang ganyang “makabuluhang nilikha” ay hindi maaaring nilikha nang walang dahilan. Ang Maylikha ng tao ay lumikha sa kanya ayon sa isang espesyal na plano. Ang Kanyang layunin na ang tao ay dapat gugugol ng panahon ng pagsubok dito sa kasalukuyan, hindi lubos na mundo at kasunod nito, ayon sa kanyang mga gawa, siya ay magkaroon ng karapatang manahan sa isang sakdal at walang hangganang mundo, ang tinatawag na Paraiso.
Ang Maylikha ay lumikha ng mundong ito, bilang isa sa kalahati ng isang pares - ang unang kalahati ay ang kasalukuyang mundo, kung saan tayo ay namumuhay pagkatapos tayo ipinanganak, at ang isa pang kalahati ay ang walang hangganang mundo kung saan titira tayo pagkatapos ng kamatayan. Ginawa ng Maylikha ang tao bilang isang walang hangganang nilikha at hinati ang kanyang buhay sa dalawang yugto - ang panahon bago dumating ang kamatayan o ang buhay sa mundo at ang panahon pagkalipas ng kamatayan o ang buhay pagkabuhay muli. Ang limitadong panahon bago ang kamatayan ay sinadya upang maging isang pagsubok para sa tao, habang ang panahon ng pagkabuhay muli ay ang panahon para sa kanyang mga gantimpala o parusa, batay sa kanyang pagganap sa mga pagsubok sa buhay na ito. Ito ang pamamaraan ng buhay sa mundo batay sa pagbalangkas ng kanyang Manlilikha. Ang tunay na layunin sa paglikha ay para piliin ang mga angkop na tumira sa mundo ng Paraiso.
No comments:
Post a Comment