Ang Tao

Sa inihayag na mga kasulatan makakahanap tayo ng maraming mga obserbasyon na nagbigay ng liwanag sa kaisipan ng tao at sa kanyang magkasalungat na kalooban. Sa walang pag-aalinlangan wala ng mas kahanga-hanga pa, mas maselan at sensitibo sa lahat ng nilikha liban sa tao. Kasabay nito, siya ang may pinakamalaking magkahalong salungatan. Siya ay mahina, ngunit humahanga sa lakas. Siya ay mahirap ngunit baliw na baliw sa kayamanan.Siya ay may kamatayan ngunit naghahahangad ng buhay kawalang-hanggan. Siya ay isang tagapagmana ng isang daang karamdaman at mga sakit ngunit naghahanap ng kalusugan at kaligayahan. Siya ay may mahinang damdamin ngunit maraming ambisyon. Ang kanyang mga pangangailangan at ang kanyang hinahangad ay walang hanggan. Siya ay mas masilan pa kaysa sa bula ngunit hindi mapakali. Ang kanyang mga damdamin at emosyon ay nagbabago sa bawat sandali. Ang kanyang pagkauhaw ay di matatapos.Siya ay hindi nagpapahinga makamtan lamang ang mataas na karangalan ngunit hindi rin nasisiyahan. Kung ano ang meron siya para sa kanya ay wala itong alindog habang kung ano ang wala siya ay palagi niya itong hinahanap upang kanyang makamtan. Itong limitadong mundo, ang panandalian buhay, ay hindi sapat para sa pagtupad ng kanyang hinahangad at mga pangarap. Ngunit sa mga magkasalungat na ito, sa kataasan ng kanyang ambisyon at ang bagabag ng kanyang kaluluwa, doon nakatago ang mga lihim ng kaluwalhatian ng tao at sa kanyang mataas na pwesto bilang Vicegerent (Katiwala) ng Diyos sa lupa. Ito ay kahanga-hanga, ang kakaibang uri ng kanyang likas na katangian na kung saan sapilitan sa kanya upang tanggapin ang mapanganib na responsibilidad bilang katiwala, matapos ang mga langit, ang lupa at ang mga bundok ay tumangging pasanin ang mga ito.

“Katotohanang Aming inihandog ang Amanah sa kalangitan at kalupaan at sa kabundukan, datapuwat tumanggi sila na dalhin ito at sila ay nangangamba rito, at ang tao ay nagpasan nito. Katotohanang siya ay hindi makatarungan at walang muwang.” (Qur’an 33:72)